çok önemli çelişkiler ve Ayşe'nin lüzumsuz lise hayatı üzerine bir yazı

Ben herkesin aylar öncesinden kıyafetler baktığı, saçımı nasıl yaptırsam diye dergi sayfalarını yıprattığı, kiminle birlikte gidileceğinden, eğlenceye nerede devam edileceğine kadar başlı başlı başına bir mesele olan lise mezuniyet balosuna gitmemiştim. Lisede fazla arkadaşım yoktu. Kendimi -şimdi nedense eskisine göre daha fazla sevgiyle andığım- TED'den kurtarma derdinde olduğumdan da olabilir, baloya gitme fikri çok saçma gelmişti. Bu insanların hepsine gıcık oluyorum, bir de şimdi süslenip püslenip onlarla eğlenmeye mi gideceğim? Ayrıca, bütün bir sene kafayı kaldırmadan, bir zamanlar ÖSS olarak anılan ve bir süredir ne olarak anıldığını takip etmeyi bıraktığım sınava çalışmaktan kafam bulanmış haldeydi ve sınav biter bitmez hemen Ankara'dan ayrılmak, bir an önce Çandarlı'ya gidip, iskelenin ucunda saatlerce gökyüzüne bakarak "Bitti işte, bitti işte, bitti işte" diye içimden sakince mırıldanarak keyif yapmanın hayalini kuruyordum. Ve bunu yaptım. Sınava aynı sene girdiğimiz Şafak'la o iskelenin ucunda yattık, gönlümüzce ve saatlerce bulutlara baktık, sınav hakkında da hiç konuşmadık. Ben o baloya gitmediğim için hiç pişman olmadım.
*
Sonradan TED'li arkadaşlarım oldu. Hatta diyebilirim ki lisedeyken etrafımda olan TED'li insan sayısı sonradan hayatıma girip de yakın arkadaşım olan TED'lilerin onda biri kadardır. Özellikle Baran bu konuda enteresan bir örnek çünkü aslında lisede yan sınıfımda olmasına rağmen bir kez bile merhabalaşmışlığımız yokken sonradan üniversitede yakın arkadaş olduk. Ayşegül ve Selçuk ise benim bir alt dönemim.
*
Yıllar yılı TED etkinliklerine hiç katılmadım. Haziran ayında meşhur Kurufasulye Günü olur, Mezunlar Derneği'nin etkinlikleri olur, hiçbirine gitmek gelmedi içimden. Anca arada bir TED'in lokali olan Torch'a gitmişimdir. O da hakikaten güzel bir yer olduğu için. Neden sonra sonradan edinilmiş TED'li arkadaşlarımın zorlamasıyla bazı etkinliklere katılmaya başladım. Aman Ayşe saçmalama gel işte, sanki herkes kendi 3-F sınıfıyla durmak zorunda, bizbize eğleniriz işte! Gittiklerimin kötü geçtiğini de söyleyemem, eğlenceliydi ama benim için lise arkadaşlarıyla tekrar bir araya gelmek için bir fırsattan ziyade herhangi bir konsere gitmek demekti. Hatta geçtiğimiz günlerde Kızılay'daki efsanevi binanın yıkılacak olması (Jelatin Hanım siz haklıymışsınız, hakikaten yıkıyorlarmış bu arada) nedeniyle "Okulumuza Veda Gecesi" vardı, ona gittik. Sanki ODTÜ'de kortlarda oturuyormuş gibi Selçuk, Ayşegül, Gülsüm birlikte takıldık döndük. Pek de fena değildi. Birkaç kişiyle merhabalaştım, birileriyle konuşmak istemediğim zaman -biliyorum iğrenç ve hiç medeni değil ama- kafamı çevirdim.
*

Bu kadar lafı şunun için ettim - Girizgah problemlerim var-. Bu Cumartesi 2000 yılı mezunları için (buyrun benim) 10. yıl balosu düzenleniyor. Sadece 2000 değil ama 5i'in katları yıllarda mezun olanlar için.. Bu aslında oldukça gelenekselleşmiş bir şey, herkes önemsiyor. Bu da yetmezmiş gibi bir de ertesi gün Kurufasulye günü var. Şebnem Ferah konsere geliyor. Ben baloya gelmeyi baştan reddettim. Mezun olurken gitmedim şimdi mi öyle tuvaletler giyip gideceğim? Elbette Baran ve herkes yine Aman Ayşe saçmalama gel işte, sanki herkes kendi 3-F sınıfıyla durmak zorunda, bizbize eğleniriz işte! dedi. Ertesi günkü Şebnem Ferah konusuna ise sıcak bakıyordum, yine de kararsızdım. Neden bu kadar yabani bir insan olduğum hakkında da galiba oturup düşünmem gerek.
*

Derken, bütün problemler çözüldü, hafta sonu Antalya'ya gidiyorum. İstesem de gidemem hiçbirine, yaşasın!