..and that's important
because i need to travel
i've had this itchin in my shoes since i was just a little kid
and before i had a mini van
i road the greyhound bus
my mom would say
"i hope some day you get paid for being kimya dawson"
life is a highway and i'm gonna ride it
every day's a winding road yeah
my rollercoaster's got the biggest ups and downs
as long as it keeps goin' round its unbelievable
İlk önce gerçek mi, şaka mı anlayamadım ama gerçekmiş.
*
Mahsun Kırmızıgül'ün yönettiği New York'ta Beş Minare'nin afişi komik - sanki dejeneratör ya da bobiler işi gibi. O kadar uzun minare mi olur, Empire State kadar?-, fragmanı klişeler barındırsa da ümit verici, resmi sitesi ise henüz yok.
*
Haluk Bilginer ve Ali Sürmeli her şeye gidiyor ama kadronun sürprizi Mustafa Sandal. (Mustafa Sandal'ın imdb sayfasında -evet var öyle bir şey- İngilizce, İtalyanca ve Fransızca konuştuğu yazıyor. Vuu!)
*
Gösterim Kasım 2010'muş. Hadi hayırlısı.
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
*
oooo tomorrow
ODTÜ Vişnelik Çim Amfi'de güzel bir gece var. Saat 5'te 90'lar pop ile başlayıp, eski kırkbeşlikler ve Hangover film gösterimi ile devam edecek. Aslında gidilse harika olacak bir etkinlik ama şu an sağanak yağış var. O çimler kesin kurumaz, nasıl bilet alalım şimdiden? Gamlı Baykuş Ayşe, Ankara etkinliklerinin son durumunu bildirdi.
Bir belediye düşünün ki, muhalefet partisinin yeni başkanının adını taşıyan internet adresini satın alıp, kendine yönlendiriyor. Bunu yapsa yapsa kim yapar? Bildiniz! Elbette Melih Gökçek! Kilicdaroglu.com adresi sizi Ankara Büyükşehir Belediyesi'nin sitesine götürüyor! Saçmalığın bu kadarı!
*
Foto: CHP Ankara İl Gençlik Kolları'nın Ankara'da Eskişehir yolu Armada AVM karşısında senelerdir bir savaş alanını andıran, ne olduğuna, inşaatının neden bir türlü bitmediğine kimsenin aklının ermediği yeşil demir yığınının üzerine astığı yazı.
1. MAG Beauty çıktı! Ben bu işlerden anlamam, ne yazsam ne yazsam diye düşünürken konuya farklı bir şekilde yaklaşmaya karar verdim. "Güzellik aslında bir moda akımı mı?" başlıklı bir yazı yazdım. Yazıdan güzellik önerisi beklemeyin ama dergide bol bol incelenecek şey var!
Ben bu yastığa bayıldım ve tüm imkanlarımı seferber ederek bir tane imal etmek istiyorum.Duman konseri eğlenceliydi. Zaten sanırım ne olursa olsun eğlenecektim çünkü şenliğe gideceğim için bütün gün boyu mutluydum. Demek ki bu zamanla azalmıyor. Mezun olalı 5 sene oldu, hala heyecanlanıyorum. Saat anca 8'de okula girebilmiş olmama rağmen, ODTÜ Şenlikleri 2010'dan ilk anılarım şu şekilde:
*
- Şenlik konser programı vasatın üzerine çıkamıyor. Duman ve Yeni Türkü gibi vefalı ODTÜ grupları haricinde bir tane bile "Yaşasınn!" denecek grup olmuyor programda ki bu sene Yeni Türkü de yok. Yanı başımızdaki Hacettepe her seneki gibi harika işler yapmaya devam ediyor. Cuma akşamı MFÖ var, oraya gideceğiz, çünkü kendi okulumuzda Leman Sam var. Allah aşkına hala Leman Sam dinleyen biri var mı şu dünyada?
*
-Aldığımız iki şişe şarabı arabada stepnenin durduğu gizli bölüme sakladık. Arabaları çılgınca aradıklarını duydum ama sonra ne oldu? Daha giriş kapısındaki konvoya varmadan kapıdaki amca bana kimlik bile vermeden geç işareti yaptı. Kimse arabamı durdurmadı, aramadı. "Ne var bunda?" diyebilirsiniz. Muhtemelen (bir mezun olarak bile) ODTÜ'ye girmenin Pentagon'a girmekten daha zor olduğunu bilmeyen birisiniz. Arabadan inmeme bile gerek kalmadı. Nevra kapıdan geçtiğimiz sırada diplomamı havaya kaldırdığını söylüyor. (Evet hala mezun kartım olmadığı için şenliklere yanımda diploma götürmeye devam ediyorum.) İşe yarayan ne oldu bilmiyorum ama giriş kısmını hakikaten rüyamda görsem inanmayacağım kadar kolay atlattık.
*
-Quick China şenlik için ODTÜ'ye stand açmış. Bu enteresan bir olaydı. ODTÜ'de şenliklerde daha önce herhangi bir markanın standını görmemiştim. Genelde gündüz saatlerinde ev yapımı mercimek köftesi, kısır vb ve akşam konserden önce köfte-ekmek ve döner görmeye alışığız. Quick China standının önünde upuzun bir sıra vardı, tam neler satıldığını göremedim. Biz ıslak hamburger yedik. Fiyatı 2 TL idi.
*
-İçkileri stadyuma sokmak ayrı bir macera. Çünkü güvenlik stadyum girişinde çantaları arıyor. Önceden birileri giriyor, siz de çitlerin üzerinden içkinizi onlara uzatıp, daha sonra elinizi kolunuzu sallayarak giriyorsunuz. Bu sırada güvenliğe yakalanmıyorsunuz tabii. Biz iki şişe şarabı bu yöntemle içeri soktuk. Birazcık stresli oldu, neredeyse yakalanıyorduk ama yakalayınca ne yapıyorlar onu da bilmiyorum. Çantamdaki tirbüşonu bulsalar ne diyeceklerdi ya da ben ne diyecektim onu da bilmiyorum.
*
-Ayşegül artık evli bir insan olduğu ve aile yemeğine katılması gerektiği için konsere gelemedi. Bu da Ayşegül'ün evli olduğunu ve hayatımızın eskisi gibi olamayacağını idrak edişim oldu.
*
-Kardeşim Mert de benimle birlikte konsere geldi. Mert benimle pek takılmaz. Kendisi ailenin "cool" kişisidir. Arkadaşlarımla ilk defa bu kadar uzun vakit geçirdi. Gecenin sonunda "Çok eğlencelilermiş, ben artık seninle daha çok takılıcam." dedi, dünyalar benim oldu. Hatta evde annemlere geceyi anlatırken, arkadaşlarımın bazılarının "evli olmalarına rağmen (Didem bu sizsiniz herhalde!) eğlenceli" olduklarını söyledi :) Bana da aynen böyle gelirdi eskiden!
*
-Konser sırasında stadın arkasında bir grup pankart açıp meşaleler yaktı. Ben de Mert'e "Bak bir şeyleri protesto ediyorlar. Şenlik zamanı mutlaka olur bu gösterilerden..." diye anlatıyordum ki pankartı açan grup "ODTÜ'lü Kartallar" çıktı.
*
-Bir ara yanımıza biri kız, biri erkek iki genç geldi, sigara istediler. Tam sigaraları verecekken kafamızın da oldukça iyi olmasının etkisiyle çocukları "Siz öğrenci misiniz şimdi, ne şanslısınız, hangi bölümdesiniz?" diye soru yağmuruna tuttuk. Sorgumuz sonucu gençlerin ODTÜ ile hiçbir alakaları olmadığını, hatta lise öğrencisi olduklarını öğrendik. Yine kafamızın iyi olması sebebiyle (yoksa çok aklı başındayızdır, biliyorsunuz) 10 kişi, 2 zavallıcığı rahat bırakmayıp "Sizce biz kaç yaşında gösteriyoruz?" diye sıkıştırdık. Sigaralarını alıp gitme derdinde görünmeyen gençler kafalarına göre sen 21, sen 30, sen 26 diye saydıkça da çok eğlendik. Sonra sigaralarını alıp gittiler. (Lise çocuklarına sigara veriyoruz evet, kötü insanlarız.)
*
-Fotoğraf makinemin şarjı üstteki fotoğrafı çekmemle bitti. Gün boyu o kadar şanslı olmamın sonunda böyle bir şey olacağı belliydi :)
*
Şenliğin ilk günüyle ilgili anılarım bu kadar!
Şimdi okuldan haberler bülteni.
-Geçtiğimiz günlerde Doruk'la okulda yürüyüş yaparken ODTÜ Mühendislik Günleri'nin çeşitli yerlere asılmış ilanlarından bir tanesine takıldım. "Dünyayı ve içindekileri hiçe sayan şirketler değil "iyi" olan kazansın" yazıyordu. Tamam, tabi dediğin gibi olsun da, üzülerek söylemeliyim ki, siz mühendis olunca olmuyor o dediğiniz ne yazık ki sevgili mühendis adayları. Ben oldum, oradan biliyorum. Bir şeyin değişmediğini gidip Mühendislik Günleri'nde açıklasam mı diyorum. Eğer ki beyin göçünün bir ferdi olmazlarsa, muhtemelen üniversitenin herhangi bir diğer bölümünün mezunları gibi, peşine düşecekleri işin, uluslararası, daha çok kazanabilecekleri ve muhtemelen "kendinden ve karlılığından başka her şeyi hiçe sayan" bir firmada olacağını, ne yazık ki okuldan çıktıktan sonra böyle düşünmeseler bile sistemin bir şekilde insanı bu yola ittiğini (bunu yapmayanlara en içten tebriklerimi sunarım) söylemek isterdim. Tabi küçük bir kısım insanı ayrı tutmak gerek. Tüm o sonrada edinilmiş amaçlar ve hırslardan, bizim doğrularımızla alakası olmayan şeyleri tek yolmuş gibi önümüze koyan sosyal baskıdan sıyrılıp idealleri doğrultusunda hareket edenler yok değil ama ne yazık ki yok denecek kadar da az. Genel olarak mühendis olunca bir işletme mezunundan farklı bir şey yapmıyor, yine çarkın bir parçası oluyorsunuz. Ama ben hala dünyayı değiştirebileceğine dair umutlar taşıyan insanlara hayranım. Ben umudumu bir süre önce kaybettim.
*
-Yine geçtiğimiz günlerde Nevra'yla ODTÜ'den 4 TL'ye fotoğraftaki yüzükleri aldık. Nevra'ya mesleği sebebiyle bir ağaç, bana da fiyonk. Yıkayınca rengi akıyor. Ben de yıkamıyorum :)
Amma yazmışım. Buraya kadar gelebilenleri tebrik ediyorum.
MAG yazımı geciktirdim. Dedim ya, dağınık oldum ben artık. Eski halimin yerinde yeller esiyor. Hemen toplarlanmak istiyorum. Buraya da ne zamandır yazamadım. Gün 24 saatten uzun olsun. O olmayacaksa, bari iş 10 saatten kısa olsun.
*
Hiçbir şeye yetişemiyorum. Aptalca bir kıstas gibi görünebilir gözünüze ama ben 10 yıldır ojesiz gezmem. Oje sürecek vakit bile yok. Önemli olan oje sürmenin hayatımdaki çok mühim yeri değil, çok kısa süren rutin bir işe bile zaman ayıramıyor oluşum. (Ama Fındıkkıran'a gittim. Sürekli böyle fedakarlıklar yapmak zorundayım. Ya Fındıkkıran, ya oje.) Her şeyi birden nasıl beceriyor şu insanlar? Aslında kadınlar?
*
Ben aynı gün içinde
*
-10 saat işte olmayı,
-Duş alıp saçlarımı yapmayı,
-Oje sürmeyi,
-Film izlemeyi,
-Kitap okumayı,
-Para çekmeyi,
-7 saat uyumayı
neden beceremiyorum? Bende mi bir tuhaflık var? Herkes bunu beceriyor, bir ben mi beceremiyorum? Bir de spora gidiyor insanlar üstüne üstlük, bundan bahsetmiyorum bile. Sanki askeri düzen dakikliğiyle hareket etsem bile bir türlü istediğim zamanı yaratamıyorum kendime.
*
Günlerdir film seyredemedim. Beni en çok mutlu eden şeylerden biri bu oysa ki. Listeler yapıp neredeyse 6-7 film seyrediyordum her hafta. Şimdi mümkün değil. Ki bir de yemek yapmam, çocuk bakmam, bulaşık yıkamam, ütü yapmam gerekseydi herhalde 4 saat uyumam gerekecekti. Şimdi bile 7 saat uyumayı beceremiyorum. Hal böyle olunca insan ilk neden (neyden?) fedakarlık yapacağını seçmek zorunda kalıyor. Mesela ben eskiden nasıl zevkle yemek yapardım, hatırlıyor musunuz? O kursa nasıl hevesle gidiyordum? En son neye elimi sürdüm, ne zaman yeni bir şey denedim mutfakta hatırlamıyorum bile. Yemek gitti, filmler gitti, ojeler yolda, yakında yıkanmayı bırakacağım herhalde. Anlamıyorum ki, herkesin işi var, ben neden hayata yetişemiyorum?
*
Böyle mızırdanınca kendime de kızıyorum ama çok bunaldım bu ara. İmdat diye bağırıvereceğim. Neyse konu değiştirelim.
*
Çok şükür Anneler Günü bitti. Televizyonda o reklamları görmeye tahammülüm yok. Duygu sömürüsünün en fenası bu olsa gerek. Annesi olmayan ne yapsın, insanları ne kadar üzebileceklerinin farkında değiller mi? Bir şey sansürlenecek olsa, işte o budur bence. Çok şükür bir sene daha yok o reklamlar.
*
ODTÜ Şenlikleri oldukça vasat. Çarşamba akşam Duman'a gideceğiz, Perşembe de herhalde Sulukule'ye. Nazan Öncel sevenler de var, ben nedense kendisini pek sevmem, konsere gideceğimi sanmıyorum. Yarın okula gidince şu şahane ruh halim ne olacak acaba? Neydim ne oldum nokta kom.
*
Bir de şunu görmenizi isterim. Ankara'da Gazi Osman Paşa tabelasını Tosun Paşa'ya çevirmişler. Baya güldüm ben.
Mutfağa baaak! Hem bembeyaz, hem kocaman. Yine İsveç, elbette İsveç. Mutfağa yatak atıp orada yaşama trendi başlatacağım. Bu İsveç gerçekten bu kadar güneşli olabilir mi ya? Biri bizi kandırıyor mu yoksa?
*
Artık yoğunluktan bir ajandam bile yok. Bu, hayatımda ajandamın olmadığı ilk ve tek dönem. Planım programım gözümün önünde olmayınca kendimi sersem gibi hissediyorum ama artık kafamdaki planı programı, hatta gidip marketten alınması gerekeni ajandaya yazacak vaktim bile yok. İş ajandasından bahsetmiyorum. İşte ajanda tutmazsam kafayı yemem iki günü bulmaz muhtemelen. Benim hep kendime ait bir ajandam oldu. Özel günler, yapılacaklar, alınacaklar, filmler, kitaplar, listeler, listeler. Artık hiçbiri yok. Haliyle kendimi sürekli sersem gibi hissediyorum. Sürekli bir şey yapmam gerekiyormuş hissi var. Aslında yok yapmam gereken bir şey.. Çünkü zaten zaman yok. Nereye kadar? Bilen yok.
*
Geçen gün birisi çıkışımı kapatacak şekilde arabamın arkasına park etmiş. Bu yüzden ilk defa sokak ortasında kavga ettim. Elim kornaya basılı halde 10 dakika geçirdikten sonra salına salına karşıdan gelmekte olan, yaşıtım görünen karşı cinsime, delirmiş halde: "Ben mecbur muyum sizi burada 20 dakika beklemeye? Salak mıyız da park yeri arıyoruz biz, sizin gibi düşüncesizler gelip kapatsın diye? Siz daha böyle toplum içinde yaşamanın gereklerini yerine getirmeyin, inşallah birisi bir gün benden akıllı çıkar da arabanıza vura vura çıkar." diye çemkirdim. Ruhsuz kazma bana ne dese beğenirsiniz? "Abartmayın 20 dakika olmadı." Ben de haliyle bu cevabın üzerine "5 dakikaya bile hakkınız yok. Benim hastam ya da acil işim olabilir ama sizin böyle bir şeyi akıl edemeyeceğiniz zaten çok belli" deyip arabama bindim. Bütün gün bu olay aklıma geldikçe de sinirlenip durdum. Öküz. Geçtiğimiz günlerde sokaktaki çocuklara nutellalı ekmekler dağıtan teyze olmak istediğimi söylemiştim ya, galiba top patlatabilecek bir tarafım da var.
*
Defne Samyeli televizyonda yeni bir program yapmaya başlamış. Adı "Defne Herşey Bambaşka". Sen git 10 yıl boyunca televizyonda haber spikerliği yap, sonra programının adını "Herşey" diye yaz. Ben çok hayret ediyorum böyle şeylere. Bir insan kendi kendine bir şeyler yazarken böyle bir yanlışlık olabilir, çok doğal. Ama bu bir televizyon programı, kim bilir kaç kişilik ekip var orada. Bir Allah'ın kulunun gözüne batmıyor. Yuh.
Şehrin o tarafındaki binaların güzelliği tartışılamaz.. Ama ben yine de bu gerçeği, İbni Sina hastanesinin penceresinden bir kez daha tecrübe etmeyi istemiyorum.İki günde iki doktor. Biri annem, biri babam için. Böyle şeyler üstüste gelip hemencecik aradan mı çıksın, yoksa "teker teker gelin lan erkekseniz" mi? Bilmiyorum ama bugün nefes aldım.
Bir şey yok; iyiyiz.
Güzel şeyleri uzun uzun anlatmayı ne kadar seviyorsam, sıkıntılı şeyleri de anlatmamayı o kadar seviyorum. Belki de bu yüzden insanlar sanıyor ki ben dağlarda koşturan Heidi'den farksızım. Sansınlar, ne yapayım. Bu olaylar daha iyi gösteriyor zaten, kim ne halt ederse etsin sadece kendine hesap veriyor. Şu ana kadar yaptığım her şeyin hesabını verebilecek miyim kendime diye sordum ben de bugün.
Bugün Hıdırellez. Artık sizinle ilişkimiz 20 yıllık evliliğe benzedi o yüzden birkaç yıl önce Madrid sokaklarında Shirley ile dileklerimizi bağlayabilmek için pijamalarla gül ağacı arama maceramızı da anlatmama gerek yok. Napalım, benim de Hıdırellez'le ilgili tek maceram bu. Gerçi şu ana kadar ne dilediysem olması bile macera sayılır. Zaten ben hep aynı şeyleri diliyorum.
Bahçemizde gül ağacı var. Eve dönünce kağıda yazacaklarım belli.
