Zulada birkac sise yakut..

Hava guzeldi, bunaltmiyordu.. Bir persembe aksamustunu herhangi bir persembe aksamustu olmaktan cikarmaya, oncelikle arkadaslar ve aile daha sonra da bir mangal ve kirmizi sarap yetiyordu. Evet bazilari gidiyordu. "Herkes ayni sekilde mutlu olmak zorunda mi ki bu hayatta? Ya da neden herkes ayni sekilde mutlu olamiyor?" sorulari arasinda kafam bocalayip duruyordu. Bazen unutup bilinmeyen gunlerin (cok az kaldi) bana suphesiz ki getirecegi daha da bilinmezi, gulumsuyorum; hatta kahkaha atiyorum. Sonra birden aklima geliyor; susuyorum.

Beklemek ne kadar zor bir sey.. Ne kadar etkisiz eleman hissediyor insan kendini. Solda sifir miyim ben? Hayatin gidisatina ki ucundan kiyisindan da olsa benimle ilgiliyken nasil da mudahale edemiyorum..

Kucuk anlar herkese iyi gelir.. Dogru.. Bana da iyi geliyor. Zaten aslinda depresif bir durumum yok. Arada gelip gidiyor. Onbahcede oturup, sohbet edip, sarap icince geciyor.. Kocaman kirmizi sarap kadehlerimizi cok seviyorum. Sanki icerken kafam icine kacabilirmis gibi geliyor. Sadece insan ne kadar ictigini anlamiyor, ne kadar doldurursaniz doldurun azmis gibi gorunuyor!

Boyle guzel bir aksam gecirdik uzun saatlere yayilan persembe gunu.. Keyfim biraz daha yerine geldi simdi fotograflari tekrar gorunce. Zaten neye yariyor ki can sikmak? Evet ruh halim biraz gel-gitli. Yakin zamanda duzelir diye umuyorum..

Haftaya o soguk ulkeye bir ucak kalktiktan sonra ben de tatile gidiyorum Candarli'ya.. Kafa dinlemeye.. Hayir henuz delirmedim! Cocukluk arkadaslarimla vakit gecirip, bol bol deniz havasi depolayip, birsuru kitap okuyup, yuksek ihtimal sessiz film oynayip, kisacasi enerji toplayip geri donucem. Sonra da is, guc artik zahmet olmazsa.. Degil mi Ayse Hanim?