Ayşe İstanbul'da serisi vol.2

Yine jet gibi geçti Allah kahretsin. Tadı damağımda kala kala bir türlü gitmez oldu zaten. Bol yeme-içmeli; hiç alışverişli (alkış alkış!) bir İstanbul gezisi oldu.

3 gün boyunca:

"Bizim kesin burda yaşamamız lazım"

"Yok yok yaşanmaz yahu, trafiğe bak, sen kesin psikopat olursun"

"Denizsiz şehirde yaşanır mıymış?"

"Ama bak buradaki arkadaşlarımız da anca haftasonları birkaç saat bir şeyler yapıyorlar, haftaiçi böyle yaşamak çok zor"

"Böyle arada bir turist gibi gelince çıkıyor İstanbul'un tadı"

gibi bir oraya bir buraya savrulan aklımıza mukayet olma çabaları tavan yaptı. İstanbul'da dolu dolu yaşamayı başaranları kıskandım, çeşitliliği kıskandım. Yine yüz bininci kez kendimi buraya ait hissettim ve yukarıdaki bahanelerden bazılarıyla kendimi avutmaya çalıştım.. E geldim en nihayetinde Ankara'ya. Ruhsal karışıklıklarımı kendi hallerinde çözülmeye bırakıp neler yaptığımdan bahsedeyim de siz de kurtulun, ben de..

Daha önceki İstanbul label'lı yazılardan da anlaşılabileceği üzre, şehre varır varmaz kendimizi deniz kıyısı biryerlere attık. Bu yer Aşşk Cafe oldu. Ben buraya bir kez de havalar soğukken, henüz içerde oturulurken gitmiştim. O zaman bu manyakça kalabalıktan haberim yoktu. Gündüz vakti, tabii cumartesi olması da bir faktör olsa gerek; yarım saat kadar 10 metre ötedeki bir masaya geçmek için arka taraftaki kocaman masada bekledik. Çok süslü kızlar vardı; bunlara hiç aldırış etmeden keyfimizi bulabilmeyi nasıl olsa öğrendik. Hem de çok bakımlı yaşlı çiftler de vardı, ki ben onları hep çok severim. Siparişi önceden verdik, denize yakın masamıza geçerken yemekler geldi; güzel oldu. Yanlış hatırlamıyorsam yediğim şeyin adı "Deniz"di. Yeterince büyük değildi ama zaten tıka basa karın doyurmak için verilmiş bir sipariş değildi. İnanılmaz lezzetliydi. Somon fümeyi, fırında yapılan somondan daha fazla seviyorum. Sonradan mideme birşeyler yapmazsa daha da fazla seviyorum.

Bu arada Ankara-İstanbul arası çok rahatlamış. 3 saate inmiş. Yolculuk sonrası yemekleri yedikten sonra Kuruçeşme'den başladık sahil boyu yürümeye. Herkes balık tutuyor, istavritler ne güzel! Kimsenin başına bir şey gelmiyor mu yüzlerce kişi "vuuujt" diye ses çıkaran oltaları denize sallarken? Bebek'e kadar yürüdük. Havayı güzel bulup da parktaki ördeklerin peşinden bir o tarafa bir bu tarafa koşuşturan şapşal çocuklar gibi bir denize, bir balık tutanlara, bir evlere baka baka yürüdüm. Tekrar bu şehirde yaşayan ne kadar çok insan olduğuna hayret ettim; nasıl patlamıyor bu şehir şaşırdım. Güneşlenenlere ve deniz anaları içinde yüzenlere gülümseyerek şaşırdım :)

Bebek'te mola verip kahvelerimizi içtik. Akşam da güzelce bir rakı-balık yaptık günlerce öncesinden rezervasyon yaptırdığımız yerde. Ne bilebilirdim ki o gece masamızda bir ünlünün (zevzek bir popçu ünlüsü de değil; tiyatrocu-sinemacı bir sanatçının; ki sokakta görsem parmağımla gösterip, zıplardım büyük ihtimal; Ankara'dan geldik, ne var!) bize eşlik edeceğini? Sıkıştırmayınız, söyleyemem kim olduğunu. Bütün gece vır vır ahkam kestim sinema hakkında kendisine; "kim yahu bu bıcırık" mı demiştir yoksa "ne güzel işte takip ediyor, anlamaya çalışıyor gençler" mi demiştir bilemiyorum ama çok güldük, eğlendik; ben bunu iyiye yoruyorum!.. Adını öğrenip de gergin ve heyecanlı gitmemize rağmen inanılmaz keyifli bir gece oldu.

Devam ederiz bilahare. Bir postta anlatamam ki.

p.s: Blogu yeniledim, esnettim, tekrar header yaptım blogu aldıktan beri ilk kez. Eh lazım arada bir değişiklik.