durumsal insomniak

Şu hayatta en çok kıskandığım şey, canı istediğinde zaman-mekan gözetmeden uykuya dalabilen insan tipi. Özellikle ertesi gün önemli bir olay varsa, her daim yar yine bana haram geceler. Mülakat, sınav, hatta buluşma gibi olaylardan önceki geceler yatağa yatana kadar gayet normal seyreden hayatım, kafamın yastıkla buluşmasıyla birlikte bir kabusa dönüşebiliyor. Uyuyup da kabus görmek olsa keşke, uyanıklık kabusu kadar kötüsü yok.

Olayın tarihçesine bir göz atarsak, kişisel insomnia maratonumun ÖSS gecesi başladığını görüyoruz. Bütün sene ciddi bir çalışma temposuna girip, sene başındaki sınıf sonunculuğunu, sene sonunda sınıf birinciliğine yükselten, yükseltirken de 8 nadide kiloyu bünesine seve seve katan Ayşe, bu hain sınava hazırlanma konusunda elinden geleni yaptığına emindir. Elbette ki Türkiye'de ÖSS'ye en çok çalışan kişi o değildir, zaten lise hayatı boyunca dandik bir öğrenci olmuştur. Kafasına lise sonda dank eden, "ODTÜ'ye girmeliyim!" fikri yüzünden, kendi çapında çığır açarak, bir daha ne üniversitede, ne de hayatının herhangi başka bir döneminde beceremeyeceği bir çalışma temposunun içine girip, ağustos ayında tuttuğu nefesini anca haziranda bırakabilmiştir.

ÖSS'den önceki gün, arkadaşlarıyla en sevdikleri yer olan Cafemiz'de güzel bir gün geçirmiştir. Gel gör ki, gece olup da Ayşe yatağa "Oh bee, yarın bitiyor her şey!" diyerek yatarken, aslında o gecenin bir dönüm noktası olduğunu hiiiiç bilmemektedir. 11 gibi yatılan yataktan, saat 3 civarı 'uyuyamadıkça sinirleri bozulma ve sinirleri bozuldukça uyuyamama' kısır döngüsü içinde kalkan Ayşe, ağlama krizerine girip, evin diğer fertlerini uyandırmış ve anne-babasının şaşkın ve çaresiz bakışları altında sabaha kadar ağlamaya devam etmiş ve bir yandan da "Bütün emeklerim boşa gittiiii!" diye mızırdanıp, burnunu çekmiştir. Anne ve babasının "Girme kızım sınava. Boşver; sağlığından önemli mi" gibi moral vermeye yönelik cümleleri, Ayşe'nin üzerinde tamamen ters bir etki yaratıp, "Bühühühü ev kızı mı olıyım üniversiteye gitmeyip de" şeklinde, yıllar sonra üniversiteyi bitirdikten sonra başına geleceklerin aslında tamı tamına bu olduğundan habersiz şekilde ağlamaya devam etmesine yol açmıştır. Neyse efendim, Ayşe hanım kızımız sınava gitmiştir; bu olay da böyle bitmiştir. Ayşe hala bazen düşünmektedir, acaba o gece sıkı bir uyku çekse, her şey çok farklı mı olacaktır? Aslında geriye dönüp bakınca, Ayşe üniversite hayatından pek memnun kalmıştır, o yüzden bir şeyler değişsin istememektedir ama yine de merak etmektedir işte..

Daha sonra üniversite hayatı boyunca da bilimum sınav ve finallerden önce uyuyamadım. Derslerle hiç alakalı değildim, 4 senede bitirmeme rağmen, kaldığım bir çok ders oldu, pek de umrumda değildi zaten. Sanıyorum ki Ayşegülle tanışmamış olsaydım, 4 senede bitirmem de mümkün olmazdı. Hem takmıyordum dersleri, okulun uzamasını filan, hem de uyuyamıyordum salak gibi. Üstüne üstlük Öss'deki çalışmanın milyonda birini bile yapmıyordum. Neydi beni uyutmayan bilmiyorum. Ruh gibi gidiyordum sınavlara. Ne Pasifloralar, ne Dideraller gördü bu kız, bana mısın demiyor.. Bilinçaltı çok garip bir şey sayın seyirciler..

Ben aslında hiçbir zaman yatağa yatınca 3 dakikada uyuyan biri olamadım. Önemli bir şey olsun olmasın.

Yoga dersine gittiğimde de durum farklı değildi. Ki insanın en son heyecanlanması gereken yer bir yoga sınıfıdır sanırım. 1-2 saatlik egzersizden sonra, adı pek hoş olmayan ceset pozisyonu'na(savasana) geçilir. 20-25 dakika süresinde yumuşak bir müzik eşliğinde öyle ölü gibi yatarsınız. Dinlenme pozisyonudur bu, daha çok detaya girmeyeyim. Uyumanız beklenir. Sınıfta 10 kişi var; yanyana, arka arkaya yatıyorsunuz. Yemin ediyorum insanlar 2 dakikada uyurdu ya.. Ayşegül de şıp diye uyurdu hemen zaten yanıbaşımda.. Ben şaşkın şaşkın bakınırdım etrafa. O kadar mümkünatı yok ki öyle bir durumda uyumanın benim için, 3-5 kere deneyip, daha sonra sinirlerim bozuldu; sonra hepten bıraktım uyumaya çalışmayı. Biz buraya rahatlamaya gelmiyor muyduk yogi kardeşlerim?

Bu sabah da İzmir'den Ankara'ya gelirken bineceğim uçak sabah 7deydi. İzmir'e 1 buçuk saatlik mesafede bir yerde olduğum için 4 buçuk civarında evden çıkmam gerekti. 12de yatarken 4'te kalkacağını bilerek uyuyamayan bir ben miyim? Diyorum ki kendi kendime "Salak Ayşe yarın yapacak bir şeyin yok! Sabah eve gidince uyursun işte zaten, şimdi de uyumaya çalış işte.." Yok. Bende var bir tuhaflıklar ama hadi hayırlısı.

Sabah saat 6 civarı elimde Tolstoy'un Diriliş'i, 375.sayfanın ilk paragrafını 5. kere okuyup anlamadıktan sonra pes ediyorum.. Ne uyuyabiliyorum, ne okuyabiliyorum, öyle sersem bir hal işte.

Bu kadar yeter diyorsun di mi? Bence de..