i blame coffee

Şimdi geri dönüp baktığımda, aslında her şeyin sorumlusunun kahve olduğunu anlıyorum. Geri dönüp sağlama yapma imkanım yok ve daha da fenası bunu tekrar denemek için cesaretim yok. Ben çay sever bir insanım. Kahveyi de severim aslında ama çay kadar değil.Türk kahvesini çok severim o ayrı. Nescafe, filtre kahve nedense beni tıkar, doyurur. Günün her saati çay, bitki çayı, meyve çayı gibi şeyleri sayısızca tüketirim. Üniversiteye kadar kahve sever bir insandım, ODTÜ’de kendimi engin bir çay denizinin içinde buldum, o zamandan beridir de böyle. İtalya’yı dışarda tutumak lazım, oradaki kahvelere yemek gözüyle bakıyordum çünkü. Kahve benim için bir keyif unsuru. Ayaküstü bir şeymiş gibi bakamıyorum buna. Boş zaman lazım yani kahveye. (Ahahaha aklıma üniversite’de Selçuk’la almak mecburiyetinde kaldığımız Sosyolojiye giriş dersi geldi. Selçuuuk beni duyuyo musun? Hatırlıyo musun kadın kahvenin asıl amacının sosyalleşmek olduğunu anlatmak için kahve kahve kahve demişti bin kere de, bizi gülme tutmuştu. Zaten ne işimiz vardı sosyoloji sınıfında bizim? J)

Neyse efendim, her sabah iş yerime gelince, ilk yaptığım şey gidip mutfakta fokurdayan tiryaki mi ne diyorlar onlara işte o aletten kendime çay koymak. Sonra gidip kuşburnu, adaçayı, yasemin gibi abidik gubidik tüm poşet çaylardan gün boyu içmek. Hiç bir zararını görmedim, biraz sık tuvalete gidiyor olabilirim sadece : ) O akşamüstü ise mutfağa gittiğimde çayın suyunun bitmiş olduğunu gördüm ama süper üşengeç olduğum için kettle’ın tuşuna basıp 10 saniye beklemektense hazır ve nazır bekleyen kahveden içmeye karar verdim. Kremamı da ekledim. Oh bee dedim ne güzelmiş, ben daha sık kahve içmeliyim. Akşamın bir saati Doruk’la buluştuk, ben gündüz aldığım keyifin arsızlığını hala yaşamamdan olacak, bir latte istedim. Ki latte de nedir en nihayetinde, bi sürü süt az bişey kahve. Yok yoook benim ne haddime.

Annemler tatildeydiler, Mert evi hostela çevirmişti. 12 gibi yattım. Yan odadaki sevgili kardeşim Mert ve arkadaşının sesleri –ki artık eşşek kadar adam oldukları için sesleri boru gibi çıkıyor, özellikle de gece yarısı ev sessizken- hiç durmadan devam etti. Cadı abla gibi görünmemek için hiçbir şey demedim, sabrettim. Ben aslında öyle sesten ışıktan filan rahatsız olmam, ama ah kahve ah. Onun yüzünden uyuyamadığımı düşünüyorum. Sonunda saat 3 oldu, ben sabah 7:45’te kalkacak olmanın siniriyle dönüp duruyordum ve Mertler hala susmamışlardı. Sonunda annemlerin yatağına geçtim ve yarım saat daha sabrettim, ama hayır yatmaları ya da en azından susmaları ya da ya da azıcık daha sessiz olmaları mümkün değildi. Nasıl en az cadı abla olabilirim diye düşünerek Mert’e mesaj attım. Susuuuun dedim. Mert elbette duymadı, aradım ve susuuuun dedim. Bir süre sonra sustular ama benim sigortalar çoktan atmıştı. Uyudum bir süre.Sabah oldukça gıcık şekilde kalktım. Zaten sabahları çok da sevimli olduğumu söyleyemem. 2-3 saatlik uykunun verdiği asabiyetle ağzıma bişeyler attım ve yola çıktım.

Hikayenin korku filmi kısmı burada başlıyor. Annem değişik bir insandır. İnsan üstü güçleri vardır ama bunlar somut şeylerdir yani fal bakmak gibi şeyler değil. Sizin yanınızda da gerçekleşir olaylar. Annemin en belirgin cadı özelliği sinirlenince bulunduğu yerin elektrik düzenine tuhaf şeyler yapmasıdır. Kendiliğinden. Mesela evde sinirlendi, bizim sigortalar atar. Arabada giderken sinirlendi, arabayı bozar. Bir değil iiki değil, artık durum tescillendi. Bütün arkadaşlarım bilir durumu, şahit olanlar da olmuştur. Gözünüzde de filmlerde gördüğünüz bir cadı canlanmasın, annem çok sakin ve neşeli bir insandır. Öyle devamlı sinirli gezmez. Sadece hepimiz sinirlendiğimizde sinirlenip kalıyoruz, o sinirlendiğinde elektrik düzenleri alt üst oluyor.

Nerde kalmıştık? Yola çıktım işte. 1 kilometre oldu olmadı. 80 km gibi bir hızla giderken yavaşlamaya çalıştım ve araba yavaşlamadı. Fren pedalı takıldı kaldı. 50 metre kadar şok halinde devam ettim pedala basmaya ama hızımı anca 40 km’ye düşürebildim. Dörtlüleri yaktım ve o hızda devam ettim. Henüz trafikte değildim, Allahtan etrafımda araba yoktu. Çünkü eğer önümde biri olsa yüzde yüz vuracaktım. Bildiğiniz durmadı işte araba. Arabamın vitesi otomatik, o yüzden vites filan da düşüremedim. Araba saatte 30-40 km ile giderken vitesi park moduna geçirdim ve el frenini çektim. O kadar korktum ki arabayı tekrar çalıştırmaya cesaret bile edemedim. Bu olayın trafiğin içinde olduğunu hayal bile edemiyorum. Yolun ortasında duran arabamdan indim, sabaha kadar arkadaşıyla çene çalımış olan kardeşimi saat 8:45’te arayıp uyandırdım. Arabam bozuldu gel dedim. Eve çok yakındık, o aldı arabayı eve götürdü, ben onun arabasıyla işe geldim ama bütün gün şoktan çıkamadım. Bir kazaya en çok yaklaştığım an buydu sanırım. Zaten böyle şeyler de hep ailem şehir dışındayken olur. Ben bu arabayı 7 senedir kullanıyorum, yani tanımadığım bilmediğim bir araba da değil, ne olduğunu anlamak mümkün değil..

İşin garibi araba 2 gündür servis servis geziyor, kimse arabadaki problemi bulamıyor. O olaydan sonra ben cesaret edemiyorum tekrar kullanmaya arabamı. Mert kullandı, babam kullandı, 2 ayrı servise gitti. Hayır kimse bir problem bulamıyor. Ama bu da arabanın camı açılmıyor gibi bir problem değil ki, ben de umursamayayım. Ödüm kopuyor aynı şey tekrar olursa diye.. Diyorum ki acaba acaba mümkün mü? Acaba anneme çekmiş olabilir miyim? Acaba o gün o kahveleri içmeseydim, rahat rahat uyusaydım, arabama binseydim, yine de bu olacak mıydı? Cadı olduğumu kabullenmektense, kahveyi suçlamak en iyisi.