çift taraflı yazı

Parte 1:

Yeni peydahlanan sabahları hazırlanamama sendromundan kurtulmak istiyorum. Gerçekten hazırlanamama. Bir türlü hazırlanamama.. Telefonumun alarmı her sabah 7:40’ta çalıyor. Evden 8:40’ta çıkmam gerekiyor. Tamı tamına 1 saatim var. Ne için? Özetle: yüzünü yıka, giyin, kahvaltı et ve dışarı çık. Bu kadar. 1 saat nasıl yetmez? Bugün bu konuyu tartışacağız sevgili okurlar.
*
Normalde dışarı çıkmadan önce hazırlanma problemi yaşamam. Ne giyeceğimi fazla düşünmem. Zaten makyaj diye yaptığım şey de 2 dakika bile sürmüyor. O zaman sabahları farklı yapan ne? Saat çaldığı zaman kalkmakta genellikle büyük problemler yaşamıyorum. Genellikle. Bazen sürünüyorum. Tahmin edersiniz ki bana asıl kabus olan şey kıyafet seçme faslı..
*
Haksızlık etmemeliyim. Çok kıyafetim var. Bunun sebebi çılgın gibi alışveriş yapıyor olmam değil; 13 yaşımdan beridir vücudumun neredeyse tamamen aynı kalmış olması ve ben de ileride çöp evi olacak bir kişi olduğum için hiçbir kıyafeti atmamış olmam. Evet şaşırabilirsiniz, serbestsiniz. 25-13=12. 12 senedir alınmış neredeyse her şey. Şu anki boyuma 13 yaşındayken ulaştım. O zaman deve gibiydim, şimdi mini mini bir insanım. Boyum 1.65, 53 kiloyum, yarışmacı arkadaşlara başarılar dilerim. Küçüklüğümden, 13-14 yaşına kadar hep “uzun”dum. Ne yazık ki asıl önemli ve kalıcı olan kısım, hayatın ondan sonraki devresiymiş. Anaokulu bale gösterisi fotoğrafı var, onu kesin bulup scan etmeliyim ki beni anlayın. Zavallı Ayşe’ye bale kıyafeti olmamıştı. Hepsi küçük gelmişti. Zavallı Ayşe kollarını havaya kaldırıp bir oval bile oluşturamıyordu çünkü bale elbisesinin ince askıları kollarını kesiyordu. Herkes sanıyordu ki Ayşe selvi boylu bir kız olacaktı ama nedense Ayşe uzun boylularla sırık diye dalga geçilen bir dönemde uzun oldu, uzun olmanın iyi bir şey olduğu yaşları da ortalama bir Türk kadını boyutlarında geçiriyor.
*
Ortaokul yıllarında bu boydayken 46 kiloydum.. Bir zamanlar zayıftım yani. Yapı olarak tümmm aldığım kilolar karnıma gidiyo. Her zaman böyleydi bu. O yüzden aslında kıyafet bedeni çok değişmiyor daracık şeylerden bahsetmiyorsak.. Aynı pantolon ve kazakları giymem için bir engel yok.. Çok mu iddialı olacak bilmiyorum ama sanırım bir dişi insanın benim kadar yemek yemesi durumu çok sık rastlanan bir durum değil.. Belki Ayşegül bunu başarabilir :) Yakınlarım teyit edecektir, boğazıma düşkünlüğüm tuhaf boyutlarda. O yüzden 53 kiloda kalan vücuduma teşekkürü borç bilirim. Daha zayıf olmayı isteme şımarıklığını yapmayacağım, evet 50 kilo olmak istiyorum içimden ama oturarak başarıya ulaşan tek varlık tavuk olduğu için kendimden bu başarıyı beklemiyorum. Her istediğimi yeme özgürlüğümü benden alacak bir vücut beni delirtebilirdi. Deli değil de şişko olup sorunu çözerdim sanırım.
*
Neyse efendim, kilo konusunu geçelim. Kıyafet konusuna gelelim. Odamın her yeri dolap. Dolaplar tıklım tıklım kıyafet. 13 yaşımdan beri aldıklarımın içinden sağlam duranların hepsi o çekmecelerde, dolaplarda.. Bazılarını senelerdir giymedim. Ama bazen öyle bir şeyler çıkıyor ki aradan, yeni şeylerle kombine edince çok güzel oluyor, cuk oturuyor. Gel gör kiiii, bence aslında çok da çeşitli giyinen biri değilim ben. O kadar kıyafetin içinden 2-3 tane kombinasyonu resmen forma yaparım, devamlı onları giyerim. Sıkılınca başka kombinasyon. Aynı kot aynı kazak aynı ayakkabı. Geçen sene şu burnu açık petrol yeşili ayakkabılarımı o kadar çok sevdim ki, 1 senede eskiyiverdi zavallı ayakkabılar.

*

Biri gelsin, dolaplarımı düzenlesin ve Ayşe bak şunu şunla giy ne güzel olur desin istiyorum. Bir aralar da örgü örmekle kafayı bozduğum için 30 civarında da atkım var. Hazır eli değmişken de o atkıları da kombinlesin kıyafet ve paltolarla. Bir de kolye-küpe var tabi.. Off. Bir koca çekmece dolusu. Yarısı kendi ellerimle yapılmış. Tüm takıların içinden belki de 15 tanesi sık kullanılanlar grubunda. Ara ara kafama bant da takıyorum. Bir sürü de keçeden yapılmış çiçekli broşum var. Biri bana yardım etsin. Kıyafet mezarlığını kullanışlı bir gardroba dönüştürsün. O kadar minnettar kalırım ki..
*

*

Sorunum budur. Allah dert tasa vermesin, sana akıl fikir versin diyorsunuz, duyuyorum. Cümlemize diyorum. Yarın sabah 8:40'ta evden çıkabilmeyi diliyorum.

Parte 2:

Oldies but Goldies gecesi mi? Evet efendim dün gece gittik. Pazartesi gecesinden bile çok içtim. Galiba gerçekten kafam çalışmıyor ya da alkolik oldum. Ama bu sefer nasıl olduysa masadan daha ayık kalktım ve eve gidip mızırdanmadan duş alıp yattım. Sabah da bir önceki sefere göre daha iyiyim. Dehydrated Ayşe. 5 koskoca bardak su içtim işe geldiğimden beri. Dün gece çok güzeldi. Çok güldük sonra çok duygulandık. Can'ı çok seviyorum. Askere gitmeden önce onu son görüşüm olabilir gün gece. Ama sanırım İstanbul'a gideceğim onu görmeye. Bir de üniversiteden Efe de evlenmeye karar vermiş. Etti ikiiii.

*

Efe'nin de evlenmeye karar vermesiyle beraber bu evlilik konusu arkadaş grubumuzda oldukça ilginç olaylara yol açtı. Kendi aralarında bahis döndürmeye başlamış benim sevgili arkadaşlarım. Baran'ın mailinden bir kısmı buraya copy-paste ediyorum ve mantığını açıklamaya davet ediyorum kendisini.
*
**

*

"son evlenicekler konusundaki bahis oranlarim

selcuk : 2,40
alper : 2,90
erdem : 3,00
can : 4,50
togan : 3,75
gulsum : 2,40
ayse : 8,00
aysegul : 5,00
baran : 2,00

yani kisacasi en cok aysenin en son evlenicegine oynayan kazaniyo. ben garanticiyim hatta business terminolojisiyle risk averse um derseniz bana oynayabilirsiniz. ama selcuk ve gulsumun de oranlari cazip ve uzerinde dusunulebilir.

Baran"
*

Slovenya'ya okusun diye gönderdiğimiz Baran, oradan böyle lüzumsuz işlerle uğraşmaktadır ve business terminolojisi gibi laflar ederek sanki bilimsel bir şeyler yapmış gibi göstermeye çalışmaktadır. 8 ne baran? beni en yakın takip eden ayşegül neden 5? bence ilk togan evlenecek. Hıh.

*
*

Fotoğraflar buradan. Bayıldım. Sanırım zamanımın önemli kısmını internette yemek fotoğraflarına bakarak geçiriyorum. Çok acıktım ve oha ne kadar çok konuşuyorum.