Unutmamak için

*
*
Değişik bir şeyler görmek, gerim gerim gerilmek istiyorum diyorsan Haneke'den Funny Games U.S. Bir yönetmen için yıllar sonra kendi filmini tekrar çekmek oldukça cesur bir davranış. Eğer gerilim konusunda çıtam yüksek diyorsan seveceksin. Haneke'yi seviyoruz, filmi başından sonuna kadar "noluyo be?" bakışlarıyla seyrediyoruz. Tanımadıklarımızı eve almıyoruz, yumurta isterlerse de vermiyoruz.


*
*
*

*
Nazilerin neler yaptığını bir de Polonyalıların gözünden görelim diyorsan Katyn. 2008 Polonya en iyi yabancı film Oskar adayı. Konuyla ilgili ne kadar şey okusak, seyretsek de yetmiyor. Katyn, yönetmenin babasının savaş sırasında Almanlar tarafından katledilmesi sebebiyle daha bir gerçek gözlerle bakmış tüm olaya. Polonya Nazilerin en fazla harap ettikleri yer. Bana ilginç geldi söylemek isterim; yönetmen Wajda 1926 doğumlu.
*
*
*
*
*
*
*
Hem eğlenceli hem de ilginç olsun diyorsan Ma Vie en Rose. Küçük Ludovic'in kafası karışık. O bir erkek çocuğu ama öyle hissetmiyor, ne yapsın? Pembe kıyafetlere, uzun saçlara ve bebeklere ilgisi var. Durum ne ailesinin, ne okul arkadaşlarının ailelerinin, ne de komşularının hoşuna gitmiyor. Benim başıma gelse ne yaparım? diye düşündürtüyor. Masal gibi anlatılmış hikaye zaman zaman gülümsememize zaman zaman da birisi kafamıza baltayla vurmuş gibi hissetmemize yol açıyor. '98 Altın Küre sahibi. Küçük Ludovic'i çok sevdim.

*
*
*
*
*
Keşke Almodovar'ın seyretmediğim bir filmi olsa da seyretsem diyorsan Entre Tinieblas (Dark Habits). Favori yönetmenlerimizden birine her zaman kredimiz var. Erkek arkadaşının eroinden ölümüne şahit olan şarkıcı kızımız yıllardır garip yollara girmiş kızlara ev sahipliği yapan manastıra sığınır. Tabi tahmin edeceğiniz üzere, manastır dışarıdan daha manyak biryerdir. Kokain sever sevimli rahibler, bahçede kaplanlar, bol bol kadın, bol bol nevrotik olay. Sadece Almodovar anlatınca komik olacak olaylar, diyaloglar. Almodovar'ı neden bu kadar çok sevdiğimizi hatırlamak için parmağa kırmızı bir iplik gibi.
*

*
*

Gerçek ve samimi bişeyler istiyorsan Half Nelson. Ne zamandır beni bekleyen filmi çok sevdim. Lars and the Real Girl'ü tümmm kalbimle sevmeme sebep olan Ryan Rosling'i tekrar görmek harika. Yine ve yine bu kadar başarılı bulmak sevindirici. Bu sene ne çok okul filmi seyrettiğimi düşündüm. Sanırım Die Welle'den sonra en iyisi Half Nelson. Drey rolündeki minik kızımız da gelecek vaat ediyor. Film gerçek, sıcak, buruk ama umutlu. Sağlam ve sadece. Uyuşturucu bağımlısı bohem ruhlu öğretmen hakkında düşnürken buluyorum ara ara kendimi.
*
*
*
*
*
Gerçek hayatın içinden alınma anları, ailelerin birbirine içini döktüğü samimi filmleri seviyorum, durağan ve bol diyaloglu filmlerden sıkılmıyorum diyorsan Margot at the Wedding. Jennifer Jason Leigh muhteşem. Nedense Nicole Kidman pek olmamış hissiyatı yaratıyor, sanıyorum fazla güzellik başa bela, kadın sıradan rollere uymuyor, çirkinleştirme çabaları işe yaramıyor. Ben Margot at the Wedding'i sevdim, bir ara sıkılır gibi oldum, yine sevdim. Gerçeklik mi şaşırtıyor insanı bilmiyorum. Bu da neden sevdiğimi anlamadığım filmler arasına gitsin. Jennifer Jason Leigh diyorum tekrar, onun çin bile seyretmeye değer.

*
*
*

*
*
Neden uzak durmam lazım peki diyorsan işte bu: Silent Light. Tahammül sınırı 35 dakika. O 35 dakikaya da hala üzülüyorum. Abukluğun da bir sınırı var.