arka sokaklarda neler oluyor?

Hayat hakikaten garip diye en klişesinden bir cümleyle başıyor bu 400 küsürüncü yazı. Bir çözüm arıyorsunuz, hadi bir çıkış yolu çıksın karşıma diyorsunuz, bir süre boşluk içinde yaşıyorsunuz, birden iki tane birden çözüm çıkıyor karşınıza. E diyorsunuz tamam teşekkür ederim, çok hoş ama benim kafam karıştı. Ben boşluktayken neredeydiniz, illa yedi ayın Çarşambası biraraya mı gelecek yani? Ya depresif, ya manik.

Çok zor bir hayat sürdürdüğümü iddia edecek değilim ama 26 yaşımı doldurmaya az zaman kalmışken söyleyebilirim ki, birçok önemli karar verme durumunda kaldım şu güne kadar ben. Şu ana kadar pişman olduğum bir kararım olmadı. Belki diğer ihtimallerin sonucunu görsem pişman olurum ama. Şimdi değilim en azından. Bu rahatlatıcı. Her zaman seçenekler olsun önümüzde, tek bir istikamete mecbur kalmayalım.

İnsanlığın büyük dertlerinden biri bu. Sliding Doors işte. Alın yazısı, kader vb. varsa biz bu kararları neden veriyoruz kardeşim? Benim de işime gelir kader olsa ve ben ne seçersem seçeyim aslında benim için belirlenmiş şeyi yaşayacak olsam. Rahatça gözümü kapatıp o piti piti yapardım o zaman ama ne yazık ki kadere inanmıyorum. Yaptığım seçimler üzerine o kadar düşündüm, bunu benden bağımsız bir şeylere hediye edemeyeceğim, kusura bakmayın.

İnsiyatif almayı ve kendi adıma kararlar vermeyi sevdim küçüklüğümden beri. Bu süreç korkutmazdı beni. Ama yaş büyüdükçe, sorumluluklar ve amaçlar değiştikçe (çok mühim amaçlar öyle böyle değil!) insanın karar verme mekanizması da değişiyor. Sadece keyif olan kıstas modifiye oluyor. Bir süre önce hiç farkında bile olmadığımız bir kıstas, çok önemli bir pozisyona geçebiliyor. Geçiyor da ne oluyor. Daha çok kıstas demek, daha çok kafa karışıklığı demek.


E dolayısıyle bilemiyorum.

tablo: Leonid Afremov