Herkes gerçekten iyi mi?

Dün akşam eğlenceli bir film olacağını düşünerek Robert de Niro'lu Everybody's Fine'ı seyrettik evde.
*
Ben Pazartesi günleri genelde üzerimden tır geçmiş gibi oluyorum. O yüzden babam bu filmi seyretmemizi önerince kafamda oluşan plan, filmin beşinci dakikasında, çok sevdiğim şekilde televizyon karşısında uyuyakalmaktı. Ama durum böyle gelişmedi.

*
Filmin 30. saniyesinde annem, Ben bu filmi hatırlıyorum. Daha hafta sonu aklıma gelmişti; tekrar seyretmeyi ne kadar çok isterim, beni çok etkilemişti diye düşünmüştüm, dedi. Babam ve ben daha 30. saniyede bu kadar tesadüfün fazla olduğuna kanaat getirerek güldük. Elbette annemin Mit ajanı ya da uzaylı olduğuna dair önceden aldığımız sinyallerin hepsini yine unutuvermiştik! :) Annem haftasonu yıllar önce izlediği bir filmi hatırlamış, onu tekrar seyretmeyi dilemiş ve bizim dandik Hollywood eğlencesi diye düşündüğümüz film birden o film çıkıvermişti.
*
Film çok güzeldi. Belki de tamamen beklentisiz başladığım için böyle oldu. Elbette uyuyamadım. O 7.4'lük puanın klasik bir Hollywood filmi için çok yüksek olduğunu tahmin etmeli ve bir komedi beklememeliydim.
*
İnsanın çocuklarıyla gurur duymak istemesi çok normal ama aslında en nihayetinde onu en çok mutlu eden çocuklarının mutlu olması. Film bu tema üzerinde öyle sade, öyle incelikli dönüyor ki bir an önce çocuk sahibi olup, onları ne olmak, ne yapmak istiyorlarlarsa o yönde desteklemek istedim. Neyse ki bu his sabaha geçti :)



Filmin orijinali Giuseppe Tornatore'den 1990 yapımı Stanno Tutti Bene. Kim bilir nasıl güzeldir.



Hala gösterimde olan Everybody's Fine'ı izlemenizi öneririm. Elektrik telleri artık elektrik telleri değil :)