yaş ilerler, öküzlük baki kalır

İstanbul'a gelip giderken yolda enteresan şeyler oldu. Otobüse bindiğimde sabahın erken bir saatiydi. Otobüs yolculuğunu çok seviyorum. Televizyon var, filmler var, wireless var, telefonu açabiliyorum, sürekli çay kahve var vs vs. Özellikle Varan muavinleri inanılmaz başarılı. Hepsi çok kibar ve güleryüzlüler. Gerçekten yolculuğunuz iyi geçsin diye ellerinden geleni yapıyorlar. Hep güzel geçiyordu yolculuklarım. İlk defa bu yolculukta iki yolcu yüzünden huzurum bozuldu ve kavga çıkarasım geldi.
*
Otobüs kalkar kalkmaz hemen gazete servisi yapılıyor, ardından ilk çay-kahve servis ediliyor. Teyzemin biri, çay servis eden muavine "Ben Hürriyet istiyorum!" dedi. Önünde başka bir gazete hali hazırda bekliyor bu arada. Muavin gayet kibarca "Servisi tamamlayıp hemen getiriyorum hanımefendi" dedi. Hanımefendi olmayan kadın ne desen beğenirsiniz: "Hayır! Ben hemen şimdi okumak istiyorum gazetemi!" Böyle durumlarda benim kulağımdan resmen alevler çıkıyor. Teyzenin yaşı gayet ileri, bu yüzden bir türlü bir şey diyemiyorum, içim şişiyor şişiyor şişiyor. Keşke yaşıtı olsaydım da bir şeyler diyebilseydim diye hayal kuruyorum. Öyle çok istedim ki "Sizin gazetenizin, arkanızda oturan yolcunun kahvesinden daha önemli olduğunu nerden çıkardınız? Getirecek işte muavin arkadaş beş dakika sonra. Saygılı olun biraz. Neden gerginlik yaratıyorsunuz!" ya da "10 dakika önce dağıtıldı gazete. O zaman aklınız neredeydi? Şimdi ne hakla muavine laf edebiliyorsunuz?" ya da "Madem Hürriyet okumazsanız ölmek üzeresiniz neden otobüse binmeden önce üç kuruşa bir gazete almadınız?" diyebilmeyi. Ama diyemedim. Muavine bakarak "Takma kafana" işareti yapmakla yetinmek zorunda kaldım. Bir araca bindiğinde bilet almış olmaktan dolayı tüm çalışanları ve hatta tüm yolcuları satın aldığını düşünen bu görgüsüz zihniyetle büyük derdim var. Teyzenin yaşı büyük, rahat rahat bindiriyor herkese. Şimdi yaşı büyük diye saygı hak ediyor mu bu kişi aslında? Hayır etmiyor. Laf etsen bir türlü, etmesen bir türlü. Ne mi oldu peki? Muavin servisi bıraktı ve Hürriyet'i yerine götürdü. Ben oturduğum yerde köpürdüğümle kaldım.
*
İkinci olayda ise kırklarının başında bir kadın beni şoka uğrattı. Kendisi koltuğunu dibine kadar yatırmış kitap okuyor. Şimdi bu koltuğu tamamen yatırma konusu enteresan. Evet, aslında "Koltuk bunu yapmaya izin veriyorsa ben de yatırırım, ne var ki bunda?" diyenler olabilir. Ben öyle düşünmüyorum. Uçakta, otobüste vs. ne zaman koltuğumu yatırsam arkaya dönüp sorarım rahatsız ediyor muyum diye. Ama kabul ediyorum, koltuk yatırmak için illa ki izin almaya gerek yok. Neyse, konuya dönersek, abla yatırmış koltuğunu.. Bu koltuğun tam arkasında oturan, 60'larının sonlarındaki teyze koltuğuna yerleşmeye çalışırken biraz zorlandı ve şöyle dedi: "Hanımefendi acaba bu koltuk öne doğru biraz kayıyor mudur? Yatırmanıza bir itirazım yok ama koltuk biraz öne gidiyorsa çok sevinirim." Ve kırklarının başındaki çok modern görünüşlü abla, bu nazik teyzeye ne yaptı? İnanılmaz yüksek bir sesle "Hay Allahım yarabbim sen bana sabır ver!" diye haykırdı. Ben artık bunun üzerine terbiyemi takınmayı boşverip, şu dandik durumda yarabbisine sığınacak kadar neden bunaldığını anlayamadığım ablayı göz hapsine aldım. Kibar teyzem hala "Bir sorsak arkadaşlara belki bir yolu vardır" gibi bir şeyler gevelerken, canavar abla "Hanımefendi olmaz öyle şey! Bunları böyle tasarlamışlar!" diye yine en desibellisinden açıklamalar yapmaya başladı. Bu aşamada ağzımı açıp açmamak arasında ciddi gel gitler yaşadım ama sustum. Neden? Yine benden büyük diye. Şimdi soruyorum size: Gerçekten susup oturmak mı gereklidir bu durumlarda? Terbiye anlayışım yetersiz kalıyor cevabı bulmaya.
*
İkiniz de çok terbiyesizdiniz 16 Şubat Çarşamba günü sabah 09:30 otobüsüyle İstanbul'a giden iki teyze. Umarım kendiniz ya da bir şekilde bunu size iletebilecek birileri okur bunu. Umarım yaşıtınız birileri de yakın zamanda ağzınızın payını verir. Oh be!
*
Ama hep de kötü şeyler olacak değil. İstanbul'dan dönerken uçakta tam benim hizamda kesinlikle tanıdığım biri oturuyordu. Ben görüp görebileceğiniz hafızası en berbat kişilerden biriyim. Özellikle yüzleri çok çabuk unutuyorum. İşte, bu keçi sakallı, mavi gözlü çocuğu kesinlikle tanıyorum bir yerden ama merhaba diyecek yakınlıkta biri mi olduğunu, yoksa o kişinin ünlü biri mi olduğunu çıkaramıyorum. İşte benim genel problemim! Her zaman yaptığım şekilde, kendisini görmemiş gibi yaparak yerime oturuyorum. Bu durumlarda genelde eve varınca gördüğüm kişiyi anlatıp bana yardımcı olmalarını sağlarım. Yoksa kafayı yerim. Bulmak zorundayım. Mesela bir seferinde bana bir konserde selam veren bir adamı evde soru cevap ilerleyerek bulduk. Birkaç defa gittiğimiz bir doktor çıktı. Ben nereden hatırlıyım doktoru? Bu sefer durum iyice komikmiş. Evde gördüğüm kişiyi anlatmaya başlamamla kendisini televizyonda görmem bir oldu. Meğer merhaba demeli miyim diye beni tereddüte düşüren kişi Yetenek Sizsiniz'e çıkan ve şu an tüm televizyonlarda gösterilen sihirbaz çocukmuş :)