Sarp'la 1 yıl

Bugün Sarp'ın doğum günü. Bir insanın hayatının ilk yılına şahitlik etmek, belgesellerin en şaşırtıcısını izlemek gibiydi. Dünyaya 50 cm geldi, 1 senede 30 cm uzadı. 3.250 gr'ken 12 kilo oldu. Gözümüzün önünde, çok kısa bir sürede. En önemlisi etrafa şaşkın şaşkın bakarken, yavaş yavaş ne istediğini, ne istemediğini net şekilde anlatan, sevgisini gösteren, etrafta yürüp dolaşan evin bir ferdi oldu.

Sonrası ne olur bilmiyorum ama 1 yaşına kadar gayet uyumlu bir bebekti bence. Ne uyku, ne yemek konusunda beni üzdü. Yanlış anlaşılmasın, akşam koyuyorum sabah alıyorum diye bir şey yok, 1 senedir birkaç mucizevi gece hariç kesintisiz gece uykusu uyumadım ama zor ve ayakta geceler geçirdim diyemem. Uyku eğitimi vermedim, gerek var mı yok mu hiçbir zaman tam emin olamadım. Şimdi ben yokken de uyuyabiliyor, emerek uyumayı bıraktı. Zor olur sanıyordum, öyle olmadı. Camdan dışarıyı seyrederek, masal, hikaye ya da o an ne anlatırsak onu dinleyerek uyuyor. Gece hala birkaç kez kalkıyor, genelde birkaç dakika içinde geri uyumuş oluyor. Hala benden uzakta bir gece geçirmedi, bir süre sonra ilk tecrübesini yaşayacak, umarım başarıyla atlatırız. Son 6 aydır uyku saati 20:00. İlk aylarda biraz daha geç, 9:30 gibi uyuyordu. Erken uyumak bize yaptığı en büyük jestti sanırım. (Uyku konusunda kundakla başlamanın inanılmaz faydasını gördüm, uzun uyumaya o şekilde alıştı. Daha sonra da -doktorların önermediği şekilde- yüz üstü yatırınca uzun ve güzel uyudu, hala öyle uyuyor.) Sarp'ın bu uyku düzeni sayesinde akşam yemeklerine gidebildik, arkadaşlarımızla vakit geçirebildik, hayatımızda Sarp olmadan önce yaptıklarımızı yapabildik. Bu da bence psikolojimizi, motivasyonumuzu korumamızdaki en büyük sebepti. Arkadaşlarımız genelde çocuklu değil. Bu benim çok işime yaradı. Kafamı boşaltmamda, daha önce olduğum kişiyi unutmamamda bunun çok etkisi oldu. Çocuk insanın gündemini tamamen değiştiyor. Çocuk sahibi iki kişi bir araya gelince konu dönüp dolaşıp çocuğa geliyor. Elbette bu sohbetler de çok güzel ama dediğim gibi tamamen başka konular konuşabilmek bana hep çok iyi geldi, eve şarj olmuş halde döndüm.

Sarp seyahatlerde camdan dışarıyı seyredip keyfine baktı, beni şaşkınlık içinde bıraktı. Gittiğimiz her yere bizimle geldi, aklımda kalan bir sorun da çıkmadı. Böyle böyle de alıştı galiba. Farklı evleri, farklı ortamları pek yadırgamıyor şimdilik. Sanki anın tadını çıkarmak ister gibi bir hali var. Umarım böyle devam etsin.

Yemekte yeni şeyler denemeyi seviyor, her şeyin tadına bakıyor, elinde evirip çevirerek kendi kendine yemeyi çok seviyor. Yine yanlış anlaşılmasın, öyle derli toplu tertemiz yemek yediği yok (zaten ağırlıklı olarak blw ile besleniyor). Bizimle sofraya oturuyor. Her tarafa döke saça, saçını başını batırarak yiyor ama benim için şu anda en önemlisi eğlenerek ve keyfini çıkararak yemesi. Beni zorla yemek yedirmek zorunda bırakmadığı için ona ne kadar teşekkür etsem az. Bu nedense benim kendimi içinde hiç görmek istemediğim bir tabloydu. Biz yemek yemeyi, sofrayı çok sevdiğimiz için mi böyle oldu bilmiyorum. Bizi her gün iştahla yerken görüp "demek ki böyle yapılıyor" diye mi düşünüyor, yoksa içinden mi öyle geliyor? Baştan beri yediklerini anlatarak veriyorum. Bak havuç, oley bugün balık var filan gibi. Sanırım sokakta tavuk görse tanımaz ama tavuk yerken "gıt gıt gıdak" diyor. Ben bu çocuğa bir an önce canlı bir tavuk göstereyim :)

Ve elbette Nisan ayında doğum yapmak çok güzel bir piyangoydu. Sarp 1,5 aylıkken Çandarlı'ya gittik ve deniz kıyısında sakin birkaç ay geçirdik, Sarp ilk aylarını açık havada geçirdi. Sanırım sakin bir çocuk olmasında (hep diyorlar ki önceden sakin olan sonradan çıldırıyor, hadi bakalım) bunun etkisi var. Ben sakindim, o sakindi. Zaten bu konu başlı başına en önemli şey. Daha parmak kadar çocuk ama her şeyi hissediyor. Defalarca şahit oldum. Koşturmacalı, gergin, stresli ortamlar ve kişiler bebeklere iyi gelmiyor, bebekleri huysuzlaştırıyor. Özellikle ilk aylarda annenin huzurlu olması, gerilmemesi çok önemli. Annenin etrafındaki kişilere çok iş düşüyor. Bu konuda çok şanslı olduğumu kabul ediyorum.

Erkek çocuk zor olur, emekleyince çok fena, yürüyünce çok fena, ilk aylar tabii hep uyur zaten sen sonra gör.. Bunlara değinmek bile istemiyorum, hepsi yalan dolanmış. Her adımda işler kolaylaşıyor, çünkü git gide daha interaktif bir ilişki oluyor, daha iyi anlaşıyorsunuz. Kendi kendine bir şeyler yapabildikçe anne babaya bağımlılığı azalıyor.

İlk yılımız hayatımın en güzel ve en değişik yılıydı. Sarp iyi ki doğmuş, iyi ki bizim oğlumuz olmuş, iyi ki hayatımıza geldi ve artık bizim için her şey ondan önce, ondan sonra. Çok mutlu, sağlıklı, dilediği gibi yaşayacağı bir hayatı olsun. Biz de onun büyümesine, mutlu günlerine şahitlik edebilelim. Sarp sayesinde içimden hiç tanımadığım anaç bir kadın çıktı. Dilerim bu duyguyu yaşamak isteyen herkes yaşayabilsin, tüm çocuklar sağlıklı ve mutlu olsun. İşte böyle şeyler söyleyebilen biri varmış içimde :) Bakalım daha neler göreceğim, bakalım kendimi tanıdığımı sanarken daha ne sürprizler bekliyor beni.

Belki bir gün okur diye: Bu harika yıl için teşekkürler Sarpiko. Bence elinden gelenin en iyisini yaptın ve geriye dönüp bakınca bu yılın bir dakikasını bile değiştirmek istemezdim. Umarım senin bizi mutlu ettiğin kadar biz de seni mutlu edebilmişizdir. Seni, senin televizyon kumandasını sevdiğinden bile çok seviyoruz. 

Sarp'ın 1 yıllık fotoromanı. Nereden nereye gelmiş, bir yılda on milyon ışık yılı yol kat etmiş: