pazardan cuma

Ankara'da hava inat ediyor, soğumuyor. Yıllardır kış gelmesin diye gizli gizli dileklerde bulundum ben, sanırım şimdi meyve veriyor. Cuma sabahı kahvaltı için üniversite arkadaşlarımla buluştuk, akşama kadar da ayrılamadık. Dersi olan bir arkadaşımız vardı, 'Oyun oynayalım gitme' dedik, astı dersini. Hala okuldaymışız gibi oldu. Efendim, artık "Trivial Pursuit" var hayatımızda! Bilen bilmeyene anlatsın. Eğer benim gibi yarışma programı hastasıysanız bayılacaksınız. Kısaca anlatmak gerekirse Trivial Pursuit bir genel kültür oyunu. Adına bakınca kafanız karışmasın, sorular Türkçe. Neden böyle bir isimde ısrar etmişler bilemiyorum. Coğrafya, Tarih, Sanat, Teknoloji gibi kategoriler var ve her kategoriden soruları bilerek ilerliyorsunuz. Çok çok zevkli bir oyun. Yılbaşında da oynamaya karar verdik..

Akşam geleneksel zap yarışması sırasında televizyonda şöyle birşeye rastladım. "Bu ne yaaa!" diye baktım bir süre. Fotoğrafını çekip, komik ve bayağı fotoğraflar yayınlayan sitelerden birine yollıyayım da, şu fani dünyaya arkamdan bir eser bırakmış olayım gibi bir düşünce geçti aklımdan. Sonra dinledim ve öğrendim ki bu psikolojik bir rahatsızlıkmış. 'Ayşe' dedim kendi kendime 'Ne ayıp şey, insanın rahatsızlığıyla dalga geçilir mi?' 12 senelik evli ve bakire teyze, 12 senedir aklına doktora değil ama bin türlü hacı-hocaya gitmeyi akıl ettiğini söyledikten sonra ise durum iyice trajikomik bir hal aldı. Çok heterojen bir ülkeyiz biz, koy br kavanoza karıştır, karıştır anca çok fazla nesquick konmuş bir süt kadar homojen olabilir. Prof. Dr. Arif Verimli programa bağlandı, ben kanal değiştirdim. Görünüşte ne kadar çok komik öğe barındırsa da böyle bir şeye gülmek istemiyorum aslında ben..

Yatarken, üzerime bu aralar -2 yıl aradan sonra tekrar- çöken, çekip bir yerlere gitme isteğini bastırmak için kendi kendime terapi yaptım. İtalya'ya taşındığım ilk 2 hafta sudan çıkmış balık gibi olmuştum ben. 1 yıl gitmeye uğraştığım yere geldiğime hiç sevinememiş ve hatta bir an önce geri dönme planları yapmaya başlamıştım. Kendimi özgür kız sanarken, kafama çizgi filmlerdeki kocaman demir ağırlıklar gibi düşmüştü bu his. O kötü dönemlerdeyken yazdığım sayfa sayfa sabahlama yazısını okudum. 2 hafta sonra bu hislerin geçtiğini kendime söylemedim, hala da bilmiyorum zaten.

Mektup ama e-mail olmayan, gerçek mektup almak ne kadar güzel bir his. Bölümden çok yakın arkadaşım Alper, Hakkari'de asker, 1 ayı kaldı gelecek. Mektup ondan. Çok sahici, çok sıcak bir şey.. Evet benim ilk adım Melike. Aileler çocuklarına 2 isim koymasınlar, bin türlü zorluk çıkıyor. Tamam ben de seviyorum diğer adımı ama hayatımda hiç kimse bana Melike demedi, bu saatten sonra da kesin olarak demez. Melike, ÖSS ve bunun gibi formlarda fazladan doldurulacak 6 yuvarlak ve ilkokul, ortaokul, lise ve üniversitede henüz tanışılmamış hocaların yoklamada Melike diye birini yok yazıp, sonra da gidip bu hocaları aslında orda olduğuma inandırma çabaları demek. Bir de annemin ilk adı da Melike. Seviyorum bu yüzden ama çocuğuma 2 isim koymam ben. Aslında fena mı olur 3 nesil Melike? Evet fena olur..

Aslında çok şey oldu bu haftasonu.. Anlatırım..