Hey Jennifer, I am a shoe..

Uzun zaman sonra Manhattan'a gittim. Özlemişim. Ben mi büyüdüm yoksa sahnedeki ön grup mu çok çıtırdı bilmiyorum. 51 promil ismini baya beğendik. Sonra çıkan grup da oldukça eğlenceliydi. Hatta no haşhaş no vitamin bile çaldı :) Yarım şişe şarap, iki şişe sake, 2 bira eder 2buçuk. Şu anda da saat bu. Oldukça kokoş gitmiş olabilirim Manhattan'a ama "Heyttt siz yokken ben geliyodum buraya" diyebileceğim bir yer olduğundan hiç takmadım :)

Şu üstteki ayakkabılara aşık oldum. Hayatımda aldığım en süper hediyelerden biri olduğunu da söylemeden geçemeyeceğim.. Noel Baba getirse anca bu kadar bilebilirdi kalbimi çalan ayakkabıyı. Sarılıp birlikte uyumak istiyorum. Şu kar bitsin parmaklarım açıkta filan dinlemeyip giyeceğim. Deli diyen desin. Mutlu bir deli olacağım en azından.

Kitapların arkasını okuyarak satın alan bir insan değilim. Ama bu kitabın arkasını bir kitapçıda okumuş olsaydım, alırdım. Özellikle de "What the Bleep Do We Know?"u seyretmemin üzerinden bir hafta bile geçmemiş olmasını hesaba katarsak. Bu olağanüstü filmle ilgili söyleyecek çok fazla şeyim var, o yüzden başka bir posta bırakalım.. Kitaba dönelim. Aslına bakarsanız kitap almasına gerek kalmayan bir insanım. Babam her hafta kitap eklerinden çok istatistiksel çalışmalar yaparak listeler çıkarır ve finalistleri ideefixe'den ısmarlar. Bana da eklemek istediğim bir kitap olup olmadığını sorar. Bu şekilde evimiz gitgide büyüyen bir kütüpaneye sahip oldu.. Başka bir eve taşınma durumum olsa bırakmak zorunda olacağım kitaplar üzerdi sanırım beni en çok. Halen mutlu mesut okumaya devam ettiğim Ahmet Ümit'in Beyoğlu Rapsodisi'ni bu akşam bitirip Olasılıksız'a yarın akşam mutlaka başlamayı düşünüyorum.

Çok yüksek beklentiyle başlanan şeyler hep hüsranla mı sonuçlanır? Öyle olmasın lütfen.. Babam bir şeyler söyler "Namümkünü hedeflemeyen mümküne erişemez" gibi.. Öyle mi acaba? Buona notte..