Ne kadar mutlusun?

Bugün ODTÜ'ye gittim. Eski okuluma. Okuluma. Sınıflandırılmalardan hiç hoşlanmasam da, kendimi ait hissettiğim tek yer olan o kampüse. Orada daha çok vakit geçirmiş olmama rağmen TED'li hissetmedim kendimi hiç, ama ODTÜ'lü hissettim, hissediyorum. Saçma sapan zorlukta olmasına rağmen muhteşem bir üniversite hayatı geçirdim. Bölümde proje teslimi için bölümde sabahlamalar, kahveler, kortardaki kingler, hava güzelleşince şaraplar, biralar, şenlikler, çarşı, hocam, kumpir, çimler (ne kadar çok vakit ne kadar çooook), kütüpanenin sesli kısmı. İzole bir dünya Ankara'nın donukluğunda ODTÜ. Bir vaha. Gerçekten öyle. Hayatımın en güzel dönemi. Şu ana kadar. Hep öyle mi kalacak?

Dersten önce giderdim bazen.. Erkenden. Kortlara. Çimlere. (ODTÜ'de kortlar, gerçek manasından uzaktır benim için, bir çok kişi için. Tenis kortlarının önünde oturma grupları vardır tıklım tıklım, bir de büfe, çay almak için) Bulmacamı bir de çayımı alırdım. Tek başıma dersten önce oturup bulmaca çözerdim. Etrafıma bakardım. O çok sevdiğim etrafıma. Nefes alabilirdim orada. Herkesin kendi derdinde olduğu o etrafa.. Ne kadar büyük bir huzur kaplardı içimi. Aidiyet. Her sabah mutlu gittim okula. Bu o kadar önemli ki..

Bugün ODTÜ'ye girerken kapıya kimliğimi bıraktım; çok ağırıma gitti. Benim okulum orası, ama ziyaretçi kartı aldım. Bilen bilir garip bir mantıkla ODTÜ Pentagon gibi bir yer, girmek çıkmak bir mesele. Daha önce şenlik zamanı dışarıdan arkadaşlarımı sokmak dışında pek oralı olmadığım bir problemdi bu. Bugün baya saydırdım.

Kütüpanenin yanan ışıklarını gördüm, kortlarda soğuğa rağmen bira içenleri gördüm, kampüste sarılıp yürüyen sevgilileri gördüm, stadyumdakileri gördüm. Hazırlıkta ne kadar küçük olduğumu hatırladım, 4.sınıfta ne kadar büyük olduğumu sandığımı hatırladım, şu an ne kadar büyük sanıyorum kendimi onu hatırladım. Kocaman iç çektim o zamanlarıma. O kadar derindi ki gözlerim doldu.

Bir daha hiç o kadar mutlu olabilecek miyim? Bilmiyorum...

...