içindeki fotoğraflarla alakası olmayan ve çok önemli olaylar içeren post

Saçlarımın önünde "ters çıkış" diye bir şey olmuş. Senelerdir sahip olmaya inat ve ısrarla uğraştığım Seren Serengil kakülü (evet biliyorum, keşke tarif etmek için daha güzel bir yol olsaydı ama seviyorum kadının kakülünü) bana sadece 2 aylığına kısmetmiş. Saçlarım inatla diğer tarafa doğru çıkıyor. Saçlarımı kendi haline bırakınca- ki senede ortalama 3 kere kuaföre giden biri olduğum düşünülürse saçlarım genelde kendi halinde zaten- alnımda sol taraftan ayrılmaya başlıyor saçlarım ve bu ayrım, kafamın arkasına doğru eğik bir çizgi yapıp kafamı sağ tarafta tamamlıyor. Bunu anlatmak da ne zor şeymiş. Anlayan oldu mu bilmiyorum ama sanki saçını toplarken annesini bezdirmiş, annesi de "Eee ne halin varsa gör!" demiş bir çocuğun saçına benziyor saçlarımın ayrımı. Saçma sapan sağa sola gitmiş, garip zigzaglar oluşturmuş hani. Zaten çocuk minicik, herkes görüyor kafasının tepesini yazık. Neyse bu da bana dert olmayıversin..

Geçenlerde eve dönerken radyoda bir şarkıya rastladım, sözlerini duyunca değiştirmedim. Ya bu Serdar Ortaç bizi gerçekten salak yerine koyuyor ya da ben Türkçe anlamıyorum. Şarkıyı sonuna kadar dinledim, hiçbişey anlamadım, kim kimi seviyor, kaç tane kahraman var şarkıda görevli? :) Unutmamalıyım, buna mutlaka evde bakmalıyım dedim ve geldim aradım, yine anlamadım. Arabada şarkıyı dinlerken gülme tuttu. Bana çok oluyor bu lanet olay. Arabada kendi kendime giderken gülme tutmuşsa (okul zamanı da modern sabahlar dinleyerek okula giderken olurdu bu hep) ya da kendimi kaptırmış bağıra çağıra şarkı söylüyorsam, Allahım bir kere de yakalanmayayım birine. Işıkta ya da yanımdan geçerken halime bakan ve hatta gülen birini görünce acayip şapşallaşıyorum; o kadar şapşallaşıyorum ki korkuyorum başıma bişey gelecek diye. Yani kötü bir şey yapmıyorum aslında, yakalandığım kişiye açıklama da yapmak zorunda değilim değil mi? Öyle değil işte, gözgöze gelince birden susuveriyorum, utanıyorum, nereye bakacağımı şaşırıyorum, sanki 3 saniye önce bağırıp çağıran, kahkaha atan ben değilmişim gibi öyle bir hanımefendi hallere bürünüyorum ki zaten önceki durumdan daha komik oluyor. Yansın şu yeşiiiil diye bağırıyorum içimden konuşma balonu aracılığıyla.

Neyse efendim mevzu bahis şarkı buymuş, anlayan beri gelsin. Şimdi okuyunca öyle hareketli filan da sanmayın, melodisiyle birlikte romantizmin doruklarındayız.

Dikkat et her zaman, hep ben aradım,

Demek ki en büyük sevda benimki.

Özlemek en güzel alışkanlığım,

Demek ki en büyük sevda benimki.

Olmuyor, zorla değil olmuyor.

Görmüyor, nasıl yükseklerdesin.

Sevmiyor, gönül ondan zalimi,

Sevmiyor, buna sen de dahilsin.

Bak gönül sersem gününde,

Bir tutsan kalsam elinde,

Çok şükür aklım yerinde,

Her şeyim sensin.

Bir deli yürek acısındayım,

Bak yine kara odalardayım,

Bir gece gibi yakınındayım,

En büyük aşkım sensin.

Galiba biri gerçekten dinlerse, artık bir daha hiç dinlemeyecek. Sebebinigecesenlegezenlereaçbirsor Serdarcım..

Tam bu olay olmadan önce ben Vişnelik'in önünden geçiyordum ki kendisi ODTÜ Mezunlar Derneği'nin şeker gibi tesisidir (tesis kelimesini de kullandığımı görmek varmış). Bir çim amfi vardır, yaz sezonunda güzel konserler olur. Aklıma gittiğimiz konserler geldi. "Aferin Ayşe" dedim kendi kendime. "Sen hiç bir zaman 'Şimdi çok kalabalık olur, iyice dolmadan çıkalım' diye konserlerden erken çıkmadın, o son dakikaları zaten ne halt edersen et kalabalık olacak kapılarda geçirmedin, son dakikaların tadını çıkardın". Tam salak salak kendimi takdir ederken de başıma bunlar geldi. Hayat işte.