Napolyon'u sevgiyle anıyoruz..

Para hakkında konuşmayı sevmem, para hakkında gereğinden çok konuşanları sevmem, parayı hayatlarının amacı gibi görenlerle anlaşamam, onları anlayamam. Para hepimize lazım, tamam bunu hepimiz biliyoruz. Yaşayabilmek için, istediklerimizi yapabilmek için. Ama parayla ilişkiyi abartmak bana çok sevimsiz geliyor. Bugün daha önce hiç değinmediğimiz bu konuya değineceğiz!:)

Benim hiç banka hesabım olmadı. İtalya'da yaşadığım dönemde bir banka hesabı açmıştım elbette ailemin gönderdiği parayı çekebilmek için.. Bahsettiğim şu ki, daha önce hiç para kazanmadığım için, düzenli olarak maaşımın yattığı bir hesabım olmadı. Ailemden para alma şeklim ise genelde "anne, param bitti" şeklinde oldu. Ne haftalık, ne de aylığım oldu. Özetle durum şu; ben para idare etmeyi bilmiyorum.

Öyle har vurup harman savurmak değil söylediğim, hiç alakası yok. Müsrif biri değilim, devamlı alışveriş yapmıyorum, çok fazla masrafım yok. Ama bahsettiğimiz para 10 milyon bile olsa (bakın henüz YTL'ye bile geçemedim!), ben o paranın ne kadarıyla ne yaptım, o parayı ne zaman almıştım, bunların hesabını kafamda hiç tutmadım ve artık tutmam gerekiyor.

Mesela öncelikle benzine ne kadar para harcadığımı aklımda tutmaya çalışayım ya ne biliyim bütün gün içinde olduğum excel'e mini mini bir spreadsheet açıvereyim diyorum. Ama düzgün işleyebileceğimden şüpheliyim.

Artık ailemden para almayacağım; ya da böyle düşünüyorum. Herkes işe başlar başlamaz bunu yapmanın çok da kolay olmadığını söylüyor. İlk maaşımı aldıktan sonra deneyeceğim. Bakalım becerebilecek miyim?

Şimdi bankaya bir hesap açmaya gidiyorum. Kendi hesabımı. Acaba istesem bana şu eski iş bankası kumbaralarından verirler mi? Ah çok duygulandım.