Pazar notları

Hayatım koştur koştur geçiyor. Bu hafta birazcık dinlenebilmeyi umuyorum. İşyerime hala müzik konusunda bir çözüm bulamadım. Ipod'um yok. Acaba bir ipod alıp, bir de hoparlör mü alsam yanında diyorum. Daha pratik bir çözüm var mı acaba? Radyo demeyin. İstemem.

Alışveriş cenneti şehrimizde ennn yeni açılan alışveriş merkezimiz Panora, iş yerime yakınlığı sebebiyle geçenlerde ziyaret edildi. Bir mok yok elbette. Bir de doğayla alışverişin buluştuğu yer filan gibi bir sloganla pazarlıyorlar burayı; alışveriş ve doğanın birbirine ne kadar da zıt kavramlar olduğunu tamamen göz ardı ederek. 3 tane ağaç koyarak kimi kandırabileceklerini merak ediyorum. Bir diğer merak ettiğim konu ise bir alıveriş merkezini "doğası" sebebiyle ziyaret eden birinin olup olmadığı. Koskocaman mavi kubbesini ilginç bulduysam da başka hiçbir şeyi ilginç bulamadım. Zaten mağazaların mühim bir kısmı hala açılmamış. Bir de ne alakaysa buz gibi soğuk içerisi. Kanyon gibi açık da değil. Anlayamadım. Paltomla gezdim. Hiçbir şey bulamadım, çıktım. Kim demişti Ankara Amerika, İstanbul Avrupa diye? Biraz daha alışveriş merkezi açılırsa dış dünyada bir şeyler yapılabileceği iyice unutulacak diye korkuyorum, haftasonu alışveriş merkezlerinin 300 metre yakınından geçmemeye gayret ediyorum ama işyerimin yakınında acil durum alışveriş merkezi olmasından mutlu olduğumu gizeleyemiyorum. Doğal ya da değil. Bana pek fark etmez.

*

Kış geldi, mandalina ağacımız yine meyve vermeye başladı. Aval aval kendisini seyredip, bunun mucize olduğunu düşünmek şu sıralar en sevdiğim aktivitelerden biri.
*

Dün gece uyurken, sabaha karşı 6 gibi telefonum çaldı. O sırada rüyamda Çandarlı'daydım. Harika bir rüya görüyordum. Yarı uyku halindeyken telefonu açtım. Telefondaki ses bana "Anne" dedi. Ben o sersemlikle, bir çocuğum olup olmadığını hatırlamaya çalışırken, bir yandan da acaba hala rüyadayım da, yan komşunun oğlu annesine mi sesleniyor gibi abuk düşünceler arasında cebelleşirken, telefondaki ses "kapıyı aç" dedi. Ben de "Ben Ayşe" dedim. Hay allahım ya, aynen böyle oldu. Sonra ses "İyi Ayşe tamam, hadi kapıyı aç" dedi. Şapşal kardeşim, sabah 6'da, benim kapalı bıraktığım kapı dili yüzünden eve giremediği için beni uyandırdı. Gittim kapıyı açtım. Mert ve bir arkadaşını içeri aldım. "Neden bana anne diyorsun be" dedim. Meğer annemi aradığını sanarak aramış beni. İyi olmuş, kadın heralde kalp krizi geçirirdi o saatte Mert'in aradığı görse. Efendim, sonra odama geri döndüm. Bu sefer de yatağımda yatan birini görünce korkudan ödüm patladı. O kişinin gece bizde kalan Nevra olduğunu anlamam biraz süre aldı. O da saç renginden. Yoksa daha da ayıkmayacaktım hani. Bütün bu tantananın üzerine yatıp mışıl mışıl uyudum. Mert ve arkadaşı akşama kadar uyanmadılar..
*

Elif Şafak'ın da normal bir dişi insan olduğunu kabullenmekte bünyem ciddi zorluklar yaşıyor. Aşmış biri olarak vakti geldiğinde doğum yapıp, bunun üzerine bir super woman edasıyla günlük hayatına ve yazarlık kariyerine devam ed-e-memesi, senin benim gibi içsesleriyle boğuşup durması beni şaşırttı, sevindirdi. Ayşe, işte sen böyle sığ bir insansın, sadece normali sevebilirsin. Değil. Ben onu o haliyle zaten seviyordum, bu halini görmek onu sanki "insan" yönüyle de sevdirdi bana. Herkes Siyah Süt'ü yerden yere vururken, benim şefkatli yanım Elif Şafak'ın bu samimiyetini bağrına basıyor. Okuduğum diğer Elif Şafak kitaplarına benzemeyen bu kitap, ki zaten benzemesi ilginç olurdu, bu kitap bir roman değil, beni hayal kırıklığına uğratmadı. Evet diğer seferler gibi aldığımın ertesi günü bitirmedim, tadı damağımda kalmadı ama yine de samimi buldum, sıcak buldum. Kendi yaptığı işin düzeyinin pekala farkında olan bir insan olduğunu düşünüyorum. Bu yüzden de hep mesafeli görünen bu kadının tüm o kitaplarının yanında böylece farklı, üzerine yazılmamış bir konuda otobiyografik bir şeyler denemesini çok cesur buldum. Bunun tüm Elif Şafak literatürüne de gölge düşüren bir kitap olduğuna inanmıyorum. Kitap bir edebiyat şaheseri olmayabilir, bu benim kitaba gıcık olmamı sağlamadı. Doğum yapmaktan hep korkardım, şimdi iyice ödüm patlıyor, bende böyle bir etki yaptığını söyleyebilirim :) Elif Şafak'ı seviyorum. Bugün gazetedeki röportajını okurken de, çocuğunu nasıl da yıkayamadığını anlattığı cümlelere bakıp, onun da aslında bana bir deha gibi görünse de artık anne sıfatı taşıyan bir kadın olduğunu bünyeme kabul ettirmeye çalıştım.

* *

Seyrettiğim filmler hakkında yazı yazmak istiyorum, bir türlü girişemiyorum. Mesela öyle istiyorum ki bir Down by Law ve dolayısıyla Jim Jarmusch ve dolayısıyla Tom Waits yazısı yazmak. Kieslowski hakkında yazmayı isteyeli ise yüz yıl oldu. Dekalogları tamamlamak üzereyim. Tüm filmografisini de tamamlamış olacağım o zaman. Belki de o zaman yazmak daha iyi. Mio Fratello e Figlio Unico'ya gittik. Eğer Çarşamba günleri Bilkent Cinebonus'taki 21:30 özel gösterimine gider ve biletinizi bonus kartla alırsanız, diğer bilet bedava oluyor, bir de bedava popcorn alabiliyorsunuz. Adamlar daha ne yapsın? Film fena değil, ama çok beklentili olmamak gerek. Benim için 1 saati aşkın İtalyanca dinlemek için bile gidilebilir bir filmdi. Sevdim filmi aslında. Elizabeth'i sevmedim. Böyle olacağını biliyordum biraz. Ama bak, o kıyafetlerden giymek istiyorum. Kesin bir kostüm oskarı patlatırlar Elizabeth'e, bir de en iyi kadın oyuncu oskar adaylığı. Bayılırlar böyle rollere çünkü. Cate Blanchett'i bir türlü sevemiyorum. Tamam anladık, soğuksun teyze de, bu kadar da olmaz ki..

*

Ayşegülcüm gitti sonunda Belçika'ya. Umarım çok mutlu olur orada. Ben şimdiden bilet bakıyorum. Bir an önce yanına gitmek istiyorum.