ikinci ergenlik dönemi

İlkokuldayken tüm sınıfın karşısında okumak için tahtanın önünde dikilip de, birden ilk dizesinden sonra unutuverdiğim:
*

"Demek gidiyorsun küçük kırlangıç sıcak ülkelere.
Oradaki badem ağacına benden selam söyle.

Artık yağmurlar başlıyor,

Kış kapımızda.

Sesini özleyeceğim

Göğe baktıkça."

*

şiiri birden dize dize aklıma geliverdi. Şiirin ilk dizesi bile yeterince hüzünlü gelirdi bana o bacak kadar halimle. Birden aklıma düşüvermesine öyle sevindim ki, aklımdan şiiri baştan sona okuyup duruyorum. Kalbimde bir yerleri büzüştürüyor bu şiir benim. Oysa ki ben hiç göç eden bir kırlangıç görmedim.

*

Ben bu sıralar hüzünlüyüm. Verdiğim kararları sorgular oldum. Avare avare geçirilmiş yılların ardından askeri kamp düzenine geçmiş olma şaşkınlığını üzerimden atamıyorum hala. İşle ilgili çok fazla nokta oluştu biren bire kafamı rahatsız eden. Umarım geçici bir dönemdir. Depresif halimi en çok ben çekemiyorum çünkü.
*

Eskiden seyrettiğim kadar film seyredemediğim için, istediğim kadar okuyamadığım için, mutfağa girip de orada meditasyon saatlerimi yaşayamadığım için kızgınım. Boş günlerimde sabahın köründe ekran başına geçip "3 film birden" seyretmem bundan. Evet biliyorum ki her sabah kalkıp işe gitmek, her akşam işten dönmek milyonlarca insanın günlük aktivitesi. Evet biliyorum ki bu zamanda iş bulabilmek bile bir şans. Biliyorum ki nefes alıyor olmak bile mutlu olmaya yetmeli. Bazen işe yaramıyor.
*

Henüz 25 yaşındayken, henüz aile geçindirmek gibi bir sorumluluğum yokken, henüz üzerimde yükler taşımıyorken bir şeyleri değiştirebilmek istiyorum. Risk almak için daha uygun bir zaman oluyor mu insan hayatında? Bu belki de tekrar biryerlere gidip, belki de bir aşçılık okuluna kaydolmak, belki de iş yükü daha az ve daha düzenli bir işte çalışıp kendine daha çok zaman ayırmaya karar vermek, belki tamamen bambaşka bir şey. "Çalışan insan ataleti"ne bürünüp de, yuvarlanıp gidiyoruz canım işte, daha iyisi can sağlığı mı demek gerek illa ki. Kabulleniş kolaylaştırır mı işleri? 5 sene sonra aynı şeyleri düşünüyor olmak düşüncesi beni korkutuyor. Ne yapıyorsun bu konuda dersen, tatmin edici bir cevap veremem sana. Çalışan insan ataletine giriş yaptım belli ki. Düşünmeye başlamak da bir şey değil mi? Öyle olsun. Belki de bu hafta işteyken her şey çok güzel olur tekrar ve ben tekrar seviveririm çalışan Ayşe'yi. Üstüste duran kitap ve filmlere karşı mahçubiyetimi de unuturum.

"Hayatı kaçırıyor olmak" duygusuna bürünmek tehlikeli. Çünkü zaten 9-6 işe gitmiyor da olsan, günde 2 saat uykuyla yaşayan biri de olsan bir şeyleri muhakkak ki kaçıracaksın. Benim gibi normal ajandan hariç 6 ayrı defterin olsa psikopatlar gibi.. Birine seyretmek istediğin filmleri ve okumak istediğin kitapları, birine yapman gerekenleri, alıncak şeyler listelerini, doğumgünlerini ve tüm hatırlaman gereken günlerini, öbürüne okuduğun kitaplardan beğendiğin cümleleri, hatta ukalaca kitaplararası, filmlerarası yaptığın bağdaştırmaları, birine seyahat anılarını, bir diğerine ise unutmaktan korkutuğun yemek tariflerini yazsan da bir şeyleri kaçıracaksın. Ve bununla yaşamayı bilmelisin. Bil-me-li-sin ve kendine ızdırap çektirmemelisin.
*
Hem biliyor musun. Ben Selçuk Altun'un yeni kitabı Senelerce Senelerce Evveldi'sini okumak için Murakami'nin Zemberekkuşu'nun Güncesi'ne ara verdim ya, çok garip bir şey oldu. Senelerce Senelerce Evveldi'nin bir yerlerinde Selçuk Altun, Zemberekkuşu'nun Güncesi'nin adını geçirerek bana göz kırptı. O satırı reverans ile terk ettim. Çok güzeldi.