Karamel

Karamel, şeker ve sudan yapılır. 100gr şeker, birkaç kaşık su. Ağda da aynen öyle. Belik biraz da limon. Çok uzun zamandır öyle ağda görmedim, ama tarif bu en nihayetinde. Krem karamelin üzerindeki karamel bildiğiniz ağdadır ve evet, aynen karamel gibidir, yenebilir.

Karamel’i seyrettim. Bu Lübnan filminden, Almodovar’ın kadın filmlerinin tadını aldım. Slow Motion bir Volver tadı. Biraz daha sakin bir film, biraz daha az “deli” ya da “çıldırmış” figür var eğer illa ki kıyaslamak gerekirse. Ama galiba kadınların el kol hareketleri, mimikleri, ses tonlamaları coğrafyalara göre büyük farklılıklar göstermiyor. Sıcacık renklerle dolu bir film.

Karamel, bu senenin yabancı film Oscarı adayarından biriydi. Yönetmen, filmde Layale (ne harika bir isim!) olarak izlediğimiz müthiş güzel, kocaman gözlü Nadine Labaki. Bir tutam Monica Bellucci, bir tutam Penelope Cruz. Üstüne üstlük bu “kadın” kadının ilk yönetmenlik denemesi. Bu sene gözlerimiz yaşararak görüyoruz ki akademi ilklere pek itibar etmiş. Juno’nun senaristi Diablo, Nadine’den daha şanslıydı; ilk senaryosuyla, törenin bana kalırsa en mühim ödüllerinden biri olan en iyi orijinal senaryo ödülünü kaptı. Darısı Nadine’in başına.

Film gerçek hayat. Ne eksik, ne fazla. Hayatın kadınların üzerine “given” olarak yüklediği, artık kadınların kanıksadığı sorumluluklar. Ama bunalımlı bir havada geçmiyor film. Cıvıl cıvıl. Sıcacık. Fal seanslarında, kuaför kaosunda, düğünlerde bizden çok şey var.

Aslında oldukça lokal bir altyapıya sahip filmin, birkaç evrensel duyguya dokunarak nerelere gelebileceğinin göstergesi sanki. Ben çok sevdim.

Aklıma da çok sevdiğim Suzanne Vega şarkısını getirdi. It won’t do to dream of caramel, to think of cinnamon and long for you..

Youtube tekrar yine ve milyonuncu kez gerizekalıca kapanmamış olsaydı link verecektim bu filme ve şarkıya ama olmadı. Biz de böyle bir nesiliz işte.