and it's time we saw a miracle

Yandaki fotoğraf bir bardan değil, Varan Bistro'dan. Yani anlayacağınız üzere çok merak ettiğim içki servisi konusunda beklentilerim boşa çıkmadı. Kızlarla otobüse binince alt kattaki restorana yerleştik ve İstanbul'a varana kadar da üst kattaki asıl koltuklarımızı göremedik! Peynir tabağı, cips gibi şarabınıza eşlik edebilecek şeyler de var. Fiyatlar çok makul. Mesela peynir tabağı 3YTL (Pek bir şey beklemeyeceksiniz tabii ki), cips 1.5 YTL (Bildiğiniz Doritos - Nevra gibi insanlar için Panço da olabilir) ve 2 kadeh boyutundaki şişede şarap 10 YTL. Şarap bir de Yakut çıkmasın mı! Şişe şişe şarapları (minik şişeler!) devirdikten sonra Ataşehir'e varınca uyumaya başlayıp Çağlayan'da gözümüzü açtık. Komik oldu tabi. Yolculuk o kadar keyifliydi ki sanırım bundan sonra hep bu otobüsü tercih etmeye çalışacağım. Digiturk de var, maç yayını yapılıyor. Adamlar daha ne yapmalı?

Ankara yine tüm sevimsizliğiyle kışa başlangıç yaparken, gri sabahlarla mücadele etmek kolay değil. Fark ettim ki ben her sabah Panora civarında Mesa'nın yeni inşa ettiği binalara bakarken aklımdan inşaat mühendisi olmayı geçiriyorum. Sanki çok severek yapardım gibi geliyor. Gerçekten bina yapmak, betonla oynamak filan istiyorum. Deli olabilir miyim? Yoksa küçükken oynadığım legoların üzerimdeki etkisi biraz geç mi oldu? Eh baretler ortak en azından diyip konuyu kapatalım bari.

Dişerimle ilgili problem tam bitti halloldu derken şimdi de yapılan yerde acayip bir zonklama var. Galiba kaderim bu benim. Hayat boyu dişlerimle uğraşmak. O kadar da sinir bi iş ki. Son senenin önemli bir kısmını ağzım açık geçirdim. Üstüne üstlük ağzımda tükürük emici o gürültülü alet varken. Bir de ayak parmaklarımdan birinde (ayak parmaklarımıza da işaret, yüzük diye isim verebiliyor muyuz?) uyuşma-karıncalanma benzeri bir şeyler var dört gündür. Düğünün ertesi günü başladığı için ayakkabıdan olabileceğini düşündüm ama hala geçmedi. Annem rahatsızlıklar konusunda evham kraliçesi olduğu için beni nöroloğa mı, ortopediste mi, dermatoloğa mı götürmesi gerektiği konusunda büyük kararsızlıklar yaşayıp, sonunda bana enflamatuarı dayadı. (Konudan anlayan biridir kendisi.) Ben onu kullanırken annem de karar verecek. Bu arada karıncalanma geçerse annem enflamatuarla doğru tedavi yöntemi uygulamış, eğer geçmezse de ben bir kutu ilacı bünyeme almış olacağım. Annemle tartışmak doğru bir davranış biçimi değildir. Size de gözünü kocaman açarsa beni anlarsınız. Kızma anne; seni ben çiçeklerden yemişten.. :)

Artık geceleri i-podumu arabada bırakmayıp eve getiriyorum yanımda. Ya gece çok üşür ve bozulursa? Arabadan inmeden de ertesi sabah için Falling Away with You'yu ayarladım. Sabah sabah I feel my world crumbling, I feel my life crumbling, I feel myself crumbling away" diye bağırmak ayılmaya çok yardımcı; aynen rock şarkıcısı olma hayallerini sonsuzluğa karışmamasına yardımcı olduğu gibi. (İnşaat mühendisi, rock şarkıcısı, what else?)

Şimdi Food and Travel okuyarak (Derginin Karayipler turu çekilişinde kazanamadığıma o kadar şaşırdım ki neredeyse dergiye küsecektim) uyuyacağım. Tabi gecenin yarısı yemek fotoğraflarına bakıp aşermeye başlamazsam.



2. fotoğraf Başak'ın düğün çiçeği, Çeşme'den gelen damla sakızı şekeri ve masa oturma düzeni.