straight

Bugün Baran bloguma Emine Beder'in blogu dedi. Ona "Saçmalamaaa!" dediysem de aslında galiba haklı ve ben artık devamlı yemek hakkında yazıyorum. Bu aralar gerçekten de mutfaktan hiç çıkmadan evdeki favori yerim olan fırının önünde yaşayabilirim. Değişik kurabiyeler yapıp onları süslemek bir çeşit meditasyon oldu artık benim için. Garip olan şu ki ben hayatım boyunca kek, kurabiye gibi atıştırmalık şeylerden hoşlanan biri olmadım. Belki de her şey alışkanlıkla ilgilidir. Bizim evde hiçbir zaman süslü kek kalıplarının içinde kekler olmadı, ya da tatlı-tuzlu kurabiye ya da çörekler.. Okuldan eve gelip kekle çay içen çocuk tipi bana çok yabancı. Çalışan bir anne babanın çocuğu olarak ben daha çok karalahanayı tuzlayıp yiyen çocuk tipiydim. Asla da evde böyle ıvır zıvır atıştırmalık şeylerin eksikliğini duyduğumu söyleyemem. Duyacaklarınza şaşırabilirsiniz ama şimdi uğraşmaya bayıldığım kurabiyeleri de pişirip sadece tadına bakıyorum. Çünkü ben bir iki taneden çok yiyemem öyle şeyler. Fark ettim ki sadece uğraşmayı seviyorum. Hamur yoğurmayı, o hamur fırında pişerken eve yayılan kokuyu.. Sonunda ortaya çıkan şeyi..

Ana yemekler içinse durum farklı. Hep iştahlı biri oldum, her zaman lezzete önem verdim. Eğer ki öğünümü atıştırmalık bir şeylerle geçiştirdiysem kendime saygısızlık ettiğimi hissettim. Yemek hep bir ritüeldi benim için. Daha bundan on sene önce annem şaşkınlıkla bakıyordu tek başıma yiyecek olsam bile hazırladığım özenli sofraya; "Deli misin kızım sen?" diyordu. Asla üşenmedim karnım acıktığında, girdim mutfağa yaptım. İtalya'da yaşadığım dönemde canım sıkıldığında her zaman yapacak bir şeyim vardı: market gezmek. Taze sebzelere, peynirlere hayranlıkla bakıyor, yemek konusunda benimle aynı hissiyata sahip bir coğrafyada bulunmanın keyfini sürüyordum.

Bu keyfim yüzünden zaman zaman kilo aldım. Benim için hep en sinir, en mutsuz dönemler oldu kilo vermeye çalıştıklarım. Zaten bu konuda asla yeterince disiplinli olamadım, şansım yaver gitti çoğu kez. Umuyorum ki asla aniden 30 kilo filan almam, çünkü gerçekten bende onunla mücadele edecek güç, irade hiç yok. Yetişkin hayatının getirdiği sorumluluklar arasında cebelleşirken bohem kalmasına izin verebildiğim birkaç yanımdan biri bu zaten. Ve onu korumak istiyorum. Gerçekten önemli sağlık sorunları ya da ciddi kilo problemleri olanlar dışında güzelim beyaz ekmeği yemeyen, kalori hesabı yapan, bir porsiyon profiterolü bin kere düşünüp yine de ucundan yiyen insanları elimde değil inanılmaz sıkıcı buluyorum, beni geriyorlar. Hayattan zevk aldıklarına beni inandırmanız mümkün değil. Göreceli olabilir, belki daha sağlıklı da olabilir. Ama gerçekten çok sıkıcı. Hatta dönüşmekten en korktuğum insan tipi diyebilirim.

Sağlığım izin verdikçe ben hep yemeye ve bundan şimdiki kadar zevk almaya devam etmek istiyorum. Nasıl olsa hayatımızın bir yerinde her şeye dikkat etmek durumunda kalacağız. Benim için o zaman şimdi değil. Size de bu konuda çok fazla düşünmemenizi ve kendinizi biraz dünyevi zevklere teslim etmenizi tavsiye ederim. Biraz hedonizm hepimize şart. Zaten bu zevk kolay kolay vazgeçilebilecek bir şey değil, gitgide içine çekiyor hatta. Pahalı da değil aslında. Havyardan çok daha lezzetli beyaz peynir kombinasyonları yapılabilir, bana güvenin.

Ben bugün kuğu şeklinde ekler yaptım. Gerçekten sanat eseri oldu. Fotoğrafı yetişmedi. Akşam saatlerinde çektiklerimi beğenmiyorum. Demeye çalıştığım şu ki sanırım burası bir süre daha Emine Beder'in blogu olarak hayatına devam edecek. Üzgünüm Baranimo :)


p.s: fotoğrafı evin orda çektim. önce göz doktorlarında bulunan okuma levhalarından olduğunu düşünüp şaşırmıştım, sonra daha çok şaşırdım.