deneme 1-2

Bu blog benim yazma alışkanlıklarımı değiştirdi. Ben eskiden, 95'ten beri tuttuğum o deftere denemeler yazıyordum. Şöyle ki, aşağı yukarı bir sayfa boyutunda herhangi bir konu üzerine yazılar.. O denemelerde o kadar çok soru cümlesi vardır ki, bunu fark edince bu yazı bir şey söylemiyor, sadece soru soruyor diyebilirsiniz. Öyle değil. Neyse, bahsetmeye çalıştığım şey, aynı konu üzerinde bir yerden girip bir yerden çıkabiliyormuşum. Aslında sadece bunu yapıyormuşum. Artık bunu yapamaz oldum. Gerçi elime kağıt kalem alınca yine oluyor ama burada olmuyor. Pek sık almam elime o defteri. Yılda bir. Bana raftan bağırınca.

O deftere bakınca bazı yazdıklarım bana inanılmaz komik geliyor; özellikle de aşk hakkında yazdıklarım. Bir zamanlar oldukça arabesk bir insanmışım ben. Her şeyi bildiğimi sanıyormuşum. Hatırlıyorum da gerçekten öyle sanıyordum. Bildiğimi sandığım şeyler pek işime yaramamış olacak ki, şu an kendimi bir bilgeden daha çok bir balık gibi hissediyorum :) Tahmin edersiniz ki, on sene önce yazdıklarımın bana komik gelmesi, o defterin benim için dünyanın en büyük hazinelerine eşdeğer olması gerçeğini değiştirmiyor.

Genel olarak mutsuzken daha çok yazabildiğim bir gerçek(ti). O yüzden o defterdeki yazıların çoğu karanlık. "Tüm dünyadan nefret ediyorum" tınısında değil ama genel bir karamsarlık ve yorulmuşluk hali var. Neden yorulmuşum o yaşta o kadar şimdi bilmiyorum; ama o yazıları tüm samimiyetimle yazdığımı hatırlamama dayanarak, gerçekten yorulmuş olduğuma kanaat getiriyorum. Bir de 99'da doğumgünümde yazdığım bir yazı var. Onu atlarım hep o deftere göz gezdirirken. Gerçekten o kadar keyifsiz oldum mu hiç diye düşünmeme yol açar. Ben lise iki ve lise son boyunca bir aydınlanma dönemi yaşadım -Bakın nasıl da aydınlanmışım!- ve bu dönem oldukça sancılı geçti. Öyle intihara teşebbüs filan etmedim ama kendini tanıma, hayatta ne istediğini bulma konusunda ciddi hesaplaşmalar yaşadım kendimle. Önemli kararlar verdim. En önemli kişiler dışında çevrem değişti. O dönem aldığım yol, temelini oluştudu birçok şeyin. Onun üzerine koyuyorum artık ne koyuyorsam. Her şeyi bildiğimi düşünmeyi de o sırada bıraktım galiba. Rahatladım.

Ara ara yazıyorum o denemelerden artık. Daha çok yazabilmek isterdim. Burası daha çok cezbediyor beni sanki; her zaman kalemi ve kağıdı klavyeye tercih edecek olsam da.. Artık mutluyken daha çok yazıyorum ama sanki aynı şekilde değil. Blog kendi yolunu çizdi, ben müdahale etmedim belli bir çizgisi olması için. Sevgili günlük oldu. Zaman zaman aklımdan farklı formatta bir blog açma fikri geçti ama bölmek istemedim, tek bir büyük defterim olsun istedim. Burayı seviyorum. Beni hiç tanımadan okuduğunuz için de gerçekten teşekkür ederim(bühühühü-ciddiyim ben!). Bloga başlarken hiç aklıma gelmezdi bile birilerinin beni okuyacağı. Çünkü inanmazsınız ama ben öyle çok da dışa dönük, girişken bir kişi değilim. O defterdeki yazıları on küsür senedir tek bir kişi bile görmedi, okumadı. Ve öyle kalsın istiyorum.