Bye bye happiness!

İşyerimin yan binasında minik bir kolej var. Butik kolej denen bir şey varsa, burası öyle bir yer. Sanırım 8.sınıfa kadar eğitim veriyor, lise yok. Okulda topu topu 50-60 öğrenci var. Benim odam okulun girişine ve bahçesine bakıyor; böylece okullar açıldığından beri bayağı şaşırıyor ve eğleniyorum. Ya okul düzeni çok değişmiş, ya da burası gerçekten enteresan bir okul.

*
Okulların açılmasıyla beraber, sessiz sakin muhitimize renk değil, gürültü geldi. Çünkü çocuk sesi her ne kadar güzel bir şey de olsa; bu veletlerin zaman zaman sadece ses çıkarmak için bağırdıklarını ve çığlık attıklarını düşünmeye başladım. Teneffüs vakti sanki çığlık yarışması gibi oluyor. Okuldayken teneffüsler hep kısa gelirdi bana, demek ki komşular delirmesin diyeymiş. Öğretmenlik mesleğinin kutsallığına daha bir içten inanıyorum. Çocuklar da çok şirin ama. 1 metre hepsi :)

*

Okulun forması turkuaz renkli sweatshirt. Bahçeye bakınca turkuaz renkli cücelerin koşuşturduğunu görüyorum. Zaman zaman Şirinler'in setinde yaşıyorum gibi hissediyorum. "Yeter çığlık atmayıııın, kafam şiştiiii!" diye bağırsam benden ala Gargamel olmaz.

*

Okulun zili inanılmaz. Teneffüse "Hababam Sınıfı" melodisiyle çıkıyorlar. Hani şimşeği görüp de gök gürültüsü beklersiniz ya; ben de Hababam Sınıfı müziğini duyup, çığlıkları bekliyorum. Ama asıl bomba şimdi geliyor: Ders zili "Bye bye love, bye bye happiness, hello loneliness, i think i'm gonna cry.." diye devam eden şarkı! Bu kadar komik bir şey olabilir mi? Sanırım bunu mizah duygusu oldukça gelişmiş biri ayarlamış. Çocuklar zilin ne dediğini anlasalar herhalde şapşallaşırlar. "Bye bye happiness" şarkısı eşliğinde hepsi kös kös sınıfa giriyor. Ne yalan söyleyeyim, ben oldukça eğleniyorum o sırada :)

*

Okulun kolej olmasından mıdır bilmiyorum -gerçi biz de koleje gittik güya ama hiç böyle bir şey görmedim- her sabah 4-5 öğretmen kapıya dizilip çocukları karşılıyorlar. Sanırım bu komite genelde sevilen ve eğlenceli öğretmenlerden seçilmiş. Çocuklar okula girerken "Aaaa merhaba, nasılsın, iyi misin, aman da aman" yapıyolar; çocuklar da haliyle hoplaya zıplaya binaya giriyorlar. Dı. Bu, okulun ilk 1 ayı boyunca böyleydi. Çocuklar bir keyif, bir eğlence içinde.. Sanırım sonra bu minik kafalar, buraya gelip gitmenin öyle geçici bir şey olmadığını fark ettiler. Şimdi sabahları o komiteyi yemez oldular.

*

Geçen sabah okula annesi tarafından bırakılan bir çocuğun okula girmeme mücadelesine tanıklık ettim. Bıcırığın arabadan çıkmamak için koltuğa var gücüyle yapıştığına, daha sonra annesinin kolunda yerde süründüğüne ve son çare olarak caddenin ortasına boylu boyunca serildiğine gözlerime inanamayarak şahit oldum. Kadının mücadelesi beni karşıdan seyrederken bile 2 dakikadatüketti. Ne zor iş gerçekten. Allahtan karşılama komitesi kadının yardımına yetişti. Çocuğu animasyonlarla okula aldılar. Kadın da omuzlar çökük halde kös kös döndü arabasına. İnsanın ömründen ömür gider vallahi.

*

Bir de pencereden gördüğüm kadarıyla artık dersler powerpointte işleniyor. Tahtaya bir kalemle yazılıyor, o yazı bilgisayara kaydedilebiliyor, bilgisayarla silinebiliyor filan. İnanılmaz teknolojik. Ara sıra toplu halde sınıfı gözetlememize rağmen hala işin içinden çıkamadık. Muhtemelen o ders çıktıları da öğrencilerin eline tutuşturuluyor. Yani, vay bizim tahtadan deftere yazı geçirdiğimiz yüzlerce saate!

*

Eğitim sistemimiz hakkındaki son gözlemlerim bu şekildeydi. Esen kalın.