veciz sözler

Kitch'n Garden diye bir şey var, görmüşsünüzdür. Evde yetiştirilebilen otlar. İkinci denemede başarıya ulaştım. Benimkiler Kitchen'ı reddetti yalnız, sanırım güneş yeterli değil. Salona taşındılar bir süre önce. Salonun geri kalanıyla tamamen alakasız, camın önünde sanki çiçek bakar gibi maydonoz, dereotu, fesleğen ve nedense inatla bir türlü çıkmadığını anlamadığım bir roka saksısına bakıyorum. Arada suluyorum, yavaş yavaş büyümelerini seyrediyorum. Bitkiler hakikaten çok enteresan. Boyunları nasıl da inanılmaz bir esneklikle bükülüyor güneşe daha yakın olabilmek için. Pencereden çıkıp gidecekler diye korkuyorum. Yapıştırdım pencerenin önüne artık, daha ne yapılabilir bilmiyorum. Aylar sonunda maydonozlar yenebilir hale geldi. Çok ufacık yapraklı, sanki yavru maydonoz. Yedik. İlkokulda pamuk arasında suladığım fasulyem filizlenmiş kadar mutluyum :)

Pazar sabahı hiç olmayacak kadar erken bir saatte kalkınca, öğlen gidilecek festival filmi öncesi (evlerden uzak. Bu sene festivallerden darbe üstüne darbe yedim.) sokaklarda zaman geçirmeye fırsat çıktı. Haydi o zaman kalabalığıyla korkutan Van Kahvaltı'ya. Yok arkadaş. 10buçukta kapıdaydık, bir ton insan sıra bekliyor. Benim Van Kahvaltı'ya ev hanımı kariyerime geçiş yapmadan önce gidemeyeceğim kesinleşti. Çünkü ömrü hayatımda bir kez daha bir pazar sabahı 10buçukta başka bir belediye sınırlarında yer alan bir dükkanın önünde olabileceğimi sanmıyorum. Nişantaşı'ndaki yerleri daha rahat oluyormuş, öyle duydum, belki bir gün orası. Neyse, çok da üzülmeden Cuppa. Her şeyi güzel yapıyorlar. Jedi juice ismi çok şahane yahu.

Bugün trafikten kaçmak için alternatif yollar ararken Ulus civarlarında bir kuaförün caddeye kocaman "BRAZİLYA FÖNÜ YAPILIR" afişi astığına gülerken, afişin altından televizyondan gördüğüm ama adını bilmediğim (genelde magazin programlarında biraz zevzekçe sokak röportajı yapan erkek bir sunucu, tam bir bonus kafa) o adam geçti. Fotoğraf makineme uzanamadan yeşil yandı, yola devam etmek zorunda kaldım. Tam bir BRAZİLYA FÖNÜ reklamıydı.