Aklım yerinde değil hiiiiç

Efendim şu "kendiniz hakkında bilinmeyen 5 şeyi blogger ahalisine duyurma" hadisesi bana da ulaştı İbeking hanımefendi sayesinde. Çenemin düşüklüğü malum; hakkımda bilmediğiniz şey kalmış mıdır diye düşündüm birazcık. Buldum bir kaç zımbırtı. Çok kayda değer noktalar değil, ama benim de özel hayatım var, çekmeyin dedim kardeşim!

1. Tersliğim doğuştan

Dünyaya gelmem sırasında bile çeşitli sorunlara sebep olmuşum. Normal bir bebeğin doğarken alması gereken pozisyonun -ki bu kafanın önce çıkmasını gerektiren pozisyondur- tam tersi bir şekil alarak; kollarım "annecim ben geliyorumm!" dercesine önce doğru uzanmış ve açılmış halde çıkmaya çalışmışım. Uzun süre de çıkamamışım haliyle. Kesin o sırada da doktorları azarlamışımdır ben içimden ama tıp henüz el vermiyor, hatırlayamıyorum. Pozisyon yeterince problemli değilmiş gibi, hayatımın geri kalanı boyunca da her zaman en büyük önceliklerimden olacak beslenme konusunda 9 ay boyunca annemin karnında bana sınırsız faydası dokunan göbek kordonunu, dışarı çıkarsam aç kalma korkusu yüzünden olacak bırakmak istememişim ve kendisini kafama dolamışım. Doktorlar beynime bir türlü ulaşamayan oksijenin eksikliği yüzünden zekamda problem olabileceğini söylemişler. Öyle bir sorun olmadı, en azından şimdilik öyle görünüyor, eksik bir kaç tahta yok değil, idare ediyoruz. 4 yaşında okumayı öğrenmişim, o yüzden o yaşlardayken çok zeki olduğum konusunda da görüşler oluşmuştu ailede ama ama ilkokul 1de herkes bana yetişti. Konu kapandı :)

2. İngilere'de ne öğrendim: What is a piercing?

Lise1'in yazındayken, yıl 97 sanırım, ben 15 yaşındayım, beni İngiltere'ye gönderdiler dil okuluna. 3 hafta süreli bir yaz kampıydı. İngiltere'ye gitmeden önce bir dergide göbeğinde piercing olan birini görmüştüm. Bu benim hayatımda gördüğüm ilk piercingdi. Ağzım açık kalmıştı, bayılmıştım ve hemen ben de aynısından istiyordum. Ankara'da böyle bir şey ne görmüştüm ne de duymuştum. İngiltere'ye yüzde yüz bir piercing edinme niyetiyle gittim, başardım, geldim. Ben uçaktan inince annemle babam ufak çaplı bir kriz geçirdiler açık göbeğimde parlayan metal topları görünce. Annem "O hemen çıkıcak Ayşe, biz seni göbeğini deldir diye mi gönderdik etc" şeklinde uzun konuşmalar yaptı. Lakin piercingimi tüm ısrarlara rağmen çıkarmadım. Benim çocuğum olsa kafasını kırmıştım diye düşünüyorum şu an, ailemi tebrik ediyorum. İlk piercingli insanlardan biriyim galiba, yani belki de benim etrafımda. Ne kadar övünülecek bir şey tabi di mi? 10 yıl olmuş vay be! :) Resimdeki benim göbeğim değil:)

3. Çağla ve erik aşkı

Senenin en sevdiğim günleri erik ve çağlanın manavlarda yerini aldığı ilk gündür. Senenin ilk eriğini bana getiren, beni cam ayakkabının kime ait olduğunu bulan prensin olabileceği kadar mutlu eder, kalbimde yeri hep ayrı olur. Her sene ama her sene çağla yiyebildiğim ilk gün 1 kilo civarı yerim, sonra ölürüm karın ağrısından. Dilim üstü çağla tüyüyle kaplanmış gibi kaşınır. Ertesi gün yine yerim. Erik içinse resmen aşeriyorum. Geçen sene İtalya'da erik diye bir meyvadan haberleri olmadığını öğrendiğimde İtalya'ya sevgim azaldı. Her gün markete gidip adama tarif ettim, adam beni deli sandı. Sonunda bana Türkiye'den erik gönderdiler. Ev arkadaşlarımın "Bu kız bu ekşi şeyi nasıl yiyebiliyor" diyen şaşkın bakışları altında tuzlaya tuzlaya bütün eriği yedim, sonra yine karın ağrısından öldüm. Gülü seven dikenine katlanır. Olsa da yesem keşke. Bak nası canım istedi.

4. Paşabahçe fobim var

Bayılıyorum gidip bardak tabak bakmaya. Paşabahçe de hakikaten cennet. Her seferinde de deli gibi korkuyorum, kesin bir şeyler kırıcam diye. Pek sakar biri de değilimdir aslında, ama korkuyorum işte. Diyorum kendi kendime kırsan iki bardak ne olacak ödersin çıkarsın, tüm tabak takımını kıracak halin yok heralde. Ama beyin kabul etmiyor. Her Paşabahçe çıkışı derin bir oh çekiyorum. Madem bu kadar korkuyorsun girme di mi? Olmuyor işte.

5. Müzikallere tapıyorum.

Çoğu insanın "Bu ne şaçma şey, filmin ortasında durup dururken herkes birden şarkı söyleyip dans etmeye başlıyor" bakış açısını da şiddetle kınıyorum. ODTÜ'ye ilk girdiğim sene "The Company" müzikal topluluğuna girdim, makyaj ve kostümlerle ilgilenmek için. Backstage'de çalıştım. Elektrikten soundchecke kadar bir sürü şey öğrendim. Çok çok zevkliydi. Sonradan bıraktım ODTÜ'nün çimleri daha cazip geldiği için, eşek kafam. Gidip de Broadway'de bir müzikal seyredemezsem gözüm açık giderim, öyle söyliyim. Cats'e filan gitmeyi başarırsam da bağıra bağıra "Memory" söyliycem yerimden, oksijenim eksik derim, kime ne.

Tuğçe, Nuray, Cornelius topu size fırlattım. Haydi bakalım.