jai guru deva om*

Ve 2 gece tabii ki İstanbul'a yetmedi. İstanbul'a mülakat için geldiğini şiddetle reddeden bir bünye ve İstanbul'da yapılacak yüz milyon tane aktivite ile aynı anda baş etmem hiç de kolay olmadı. Sayıca az olsa da hep hatırlayacağım şeyler yaptım bu sefer.. Araya bir de tüm gün süren bir mülakat sıkıştırdım tabii. Mülakatın öğle arasında Kanyon'a gittim.. Aklım neden hep bir karış havada benim?

Ankara nur topu gibi bir hava alanına kavuşmuş. Gayet modern, pırıl pırıl. Kim yapmışsa güzel yapmış fakat otoparkını kim yaptıysa üç kuruşluk aklıyla evde oturup televizyon seyretsin. Başka da bir şeye elini sürmesine izin verilmesin. İstanbul-Ankara 45 dakika. Otoparktan çıkabilmek ise 1 saat sürüyor.

İlk gün zaten anca akşama doğru varabildiğimiz için sadece akşam yemeği yiyebilme şansımız oldu. Ertesi gün mülakat var sabahın köründe. Evet evet evet bunu devamlı söyle kendine. İskele Balık'a gittik. İstanbul'un en iyilerinden olduğunu öğrendim. Rakı içmemek ayıp değil mi şimdi orada peki? Mülakatın var, az içersin bişey olmaz.. Di mi? :) Karşı tarafın ve köprünün muhteşem görünen ışıklarını seyrederken bir de baktık ki her yer kapkaranlık.. Aaa elektrik kesildi ama köprüde nasıl kesilmiş olabilir gibi sorulara muhteşem, zeka küpü varsayımlarda bulunurken, o anda gelen Selin bizi aydınlattı. Sistenmiş.. 10 saniyede nasıl oldu bu iş diye düşünmeyi reddediyorum. Hatta hiçbirşey düşünmek istemiyorum ben İstanbul'da.. Sadece bakmak istiyorum..

Ertesi gün uzun saatler süren mülakattan sonra, ilk iş olarak beni hiç ben gibi göstermeyen takım elbiseyi üzerimden çıkardım ve bizi Ankara'da bırakıp İstanbul'a yerleşen zalim arkadaşım Başak'la gezmeye başladık..

Siz İstanbullular ayak üstü kalamar yiyebileceğiniz bir yerde yaşamanın hakkını verin lütfen... Ankara'da yok.

Nevizade'de oturduk akşam üstü. Biramızı içtik, kalamarla patates kızartmalarımızı yedik. Açık havada oturduk. İstanbul'da hava bile güzel. Bu ne biçim bir adaletsizlik anlamadım.. İsyan ediyorum.

Cumhuriyet Meyhanesi en sevdiğim yerlerden biridir İstanbul'da. Önceden de sıcacık anılarım var orda.. Oranın curcunası çok hoşuma gider. Alakasız bir sürü insanın aynı yere gitmesini çok seviyorum ben. Belli bir kesime değil de herkese hitap eden ve yine de kaliteli olan yerleri. İstanbul'da ne çok Ankara'da hiç yok gibi..

Mülakat stresi iyice üzerimden sıyrılıp gitmiş.. Çok vardı ya zaten.. Mezeler ve Tekirdağ mı yaş üzüm mü? Tekirdağ olsun peki.. Her akşam böyle olsa akşam yemeği ben hiç sıkılmam herhalde.. Gidişat ise tehlikeli görünüyor sanki :) Çok keyifli gerçekten de.. Yanında sevdiğin insanlar olsun, konu oradan oraya zıplasın, saatler farketmeden akıp gitsin, bir yandan çok lezzetli mezeler ve yanında rakı.. Hayır alkolik filan değilim ben, sadece çok keyif alıyorum :)

Uzun zamandır yediğim en güzel favayı yedim. Şakşuka ise başarılı değildi pek. Ahtapotu İskele Balık'takinden bile daha çok beğendim. Patlıcan salatası, yoğurtlu semizotu, közlenmiş biber ve salata hepsi gayet güzeldi. Yemek yiyecek halimiz kalmadı bunları yedikten sonra. Son 3 günde tükettiğim deniz ürünü miktarına bakarak söylüyorum ki, yüzgeçlerimin ya da ahtapot gibi kollarımın çıkması an meselesi.. She who eats isimli biri olmasaydı ben bu isme talip olurdum ve şüphesiz ki hakkını verirdim..

4 saatlik yemeğimizin sonunda uyku en cazip seçenek oldu.. Yaşlanmışız artık :) Ertesi gün de döndük sevgili başkentimize.. Hafta sonu tekrar İstanbul'a gidiyorum. 4 gün orada olacağım. Bu sefer sadece gezmek amaçlı, mülakat filan yok.. Bir de şunu farkettim: Orada yaşamıyor olsam da İstanbul'un var olduğunu bilmek beni mutlu ediyor..

*