ayşe ile ayşegül :)))

İstanbul'a ikinci defa yakın bir arkadaşımı kaptırdım. Ayşegül de gitti. Artık orada yaşıyor. Çok istediği bir iş için gittiğinden onun için mutluyum ama artık eskisi gibi her istediğimizde görüşemeyeceğimiz için çok üzgünüm. Aynı gün işe başlamamız da çok güzel bir tesadüf aslında. Senelerce komşuculuk oynadık biz. Tüm sınavlara, finallere birlikte çalıştık, ODTÜ'nün tadını çıkardık ful mesai çalışanlardan bile daha çok zaman geçirerek okulumuzda.. Fotoğraf bir Amasra tatili dönüşünden. Ne kadar güzeldi. Vay be 3 sene olmuş nerdeyse..

Birbirimizden çooook farklı olmamıza rağmen en iyi anlaştığım insanlardan biri oldu Ayşegül hayatıma girdiğinden beri. Ben ona hep deli derim ama sanırım aslında çok daha mantıklı bir insan bana göre. O koskocaman fosforlu boncukların arasından aslında ciddi kariyer planları yapıp bunları uygulamaya koyuyor. En çok tartıştığımız ve bir türlü mutabakata varamadığımız konu bu oldu sanırım. Görünen o ki, ikimiz de istediğimiz yolda ilerliyoruz; ki bu çok mutluluk verici bir şey. Hayatın ne getireceği, insana nasıl seçimler yaptıracağı hiç belli olmuyor.

Ayşegül bu haftasonu Ankara'daydı. Bol bol görüştük. Onu ne kadar özlediğimi daha da iyi farkettim. Mahallemizin en sevdiğimiz restoranı Peppermill'e gittik. Ayşegül benim 'Çayyolu muhtarı'mdı. Ne açılmış, ne olup bitiyormuş kimse Ayşegül'den önce bilemezdi, hala bilmiyorum bu kadar bilgiyi nereden edindiğini. Sanırım artık ben de yenilikleri Çayyolu mahallesi sakinleriyle aynı zamanda öğrenmek durumundayım. Peppermill de bir Ayşegül keşfiydi. İlk birlikte gitmiştik. O zamandan beri de bin kere gitmişizdir. Zaten bir Peppermill ve bir Turta yetiyor da artıyor bize. Bir tarafta makarna bir tarafta muhteşem tatlılar. Daha başka neye ihtiyaç var ki yanında çok sevdiğin bir arkadaşın olduktan sonra? Ayşegül ile en büyük ortak noktalarımızdan biri iştahımız ve lezzetli yemeğe karşı olan zaafımız.

Peppermill'de harika makarna yapıyorlar. Penne ayrı bir güzel. Küçük biftek dilimleri, acılı domates sosu ve parmesan peyniri ile benim için yanında hiçbir şeye gerek olmayan bir ziyafet.. Ertesi gün de Ayşegül yola çıkmadan Turta'da buluşup çayımızı içtik, Ayşegül hanım'a tatlısını yedirdik.. Turta'nın bahçesindeki ağaca rengarenk kurdeleler bağlamışlar. Şahane görünüyor. Kendinizi film karesinde gibi hissedebilirsiniz, ben öyle hissettim..

*

Ben onu çok özlemişim. İki tane bile çok fazla.. Artık arkadaşlarım İstanbul'a gitmesinler çalışmaya. Ayşegül ve Başak da geri dönsünler. Pufff.