Kırmızı topuklarımın üzerinden son ruh manzarası

Adapte oldum sanıyorum ki bu yeni hayata. Belki de bunu yeni bir hayat olarak değil de, hayat biçimimi azıcık değiştirmişim gibi görmeye çalıştığımdandır. Sabahları genelde ilk ben gidiyorum ofise. Bilgisayarımın aç düğmesine basıp mutfağa kendime çay koymaya gidiyorum. Çayımı alırken yanımda koca bir bardak da çiçeklerim için su getiriyorum. Gazetem masamda beni bekliyor. Çayımla beraber gazeteme başlıyorum. Bu gazete okuma aktivitesinin işimle ilgili olması çok güzel. Yarım saat içinde ofis hareketlenmeye başlıyor.. O zaman zaten nasıl akşam oluyor pek anlamıyorum.

Mutlulukla ilgili fikirlerimi pratiğe dökme vakti geldi. Hep atıp tuttuğum şeyleri gerçek hayata uygulamak vakti. Çalışırken bir yandan sevdiklerine, sevdiğin şeylere zaman ayırmak.. Küçük zaman dilimlerini daha güzel geçirmeye çalışmanın önemini daha iyi anlıyor gibiyim. Evet gece yatağa gitme saatlerim biraz öne alındı ama olsun; bu bir şeye engel değil aslında.

Benim mutluluk şarkılarım vardır. Bunu kimseyle konuşmadım o yüzden bilmiyorum herkesin var mıdır. Dinlemeyi sevdiğim şarkı değil mutluluk şarkısı, o başka bir şey. O Hey Jude! Sabahları işe giderken direksiyon başında geçirdiğim 20 dakikayı güzel geçirmeye çalışırken beni en çok gülümseten şarkı. Gülümsemekle kalmayıp en başından sonuna kadar da söylüyorum her sabah. En sonundaki lalalalalalalaaaaa lalalalaaaaa heeey jude! kısmını ise ennnn çok şevkle söylüyorum. Eskiden de "Une belle histoire" vardı. O da hala 2 numaralı mutluluk şarkısı. O Fransızca ve ben hiçbir şey anlamıyorum. Ama bunun hiç önemi yok, o kadar harika söylüyorum şarkıyı. Kimse duymadığına göre de tek jüri benim. 10 puan 10 puan 10 puan. Bence Yalın'ın söylediği "kalbimin orta yerinde" diye başlayan şarkı da mutluluk şarkısı olabilir. Benim içimi aydınlatıyor. Kendisi monçiçiye (yaşı tutanlar hatırlayacaklardır) benziyor ama ben onun o az bayık sesini seviyorum. "Hıaşk mısın dert misin" diye o şarkıyı da çok güzel söylüyorum. Farkettiyseniz bu işimden atılırsam filan ikinci işim hali hazırda beni bekliyor.

Aslında galiba bir de kasti olarak kendimi üzmeyi seven tarafım var. Ondan galiba yıllar içinde büyük oranda kurtuldum. Yine de beni neden üzdüğü hakkında hiçbir fikrim olmamasına rağmen, üzdüğünü bildiğim halde türkçe cdlerimin son şarkısı Deliler oluyor farkettim ki. Deliler şarkısına üzülen biri de çok akıllı olamaz zaten herhalde.

Ben kırmızı topuklarımın üzerinde yükselirken hayatı daha net görmeye başladım. Gördüklerimi seviyorum. En nihayetinde bu boyutta topuklarla bütün gün ofiste hiç düşmeden yürüyebilen biri neyi yapamaz ki?

Kendimi 10 kaplan gücünde hissediyormuşum gibi yazılmış oldu sanki bu yazı. Aslında alakası yok ama bir pozitiflik geldi bana. Ya da ne biliyim üniversiteye girince kendini kocaman adam olmuş sanan bücürler gibi işe giriverince bir olgunluk mu geldi nedir. Umarım bünyem böyle bir gerizekalılıkta bulunmamıştır. Of galiba içimde bir İclal Aydın yaşıyor. Ne fena.