alakasız fotoğraflar eşliğinde, ona buna kızıyorum konulu post

Aysegül Ankara'ya geri geldi. Keratayı çok özlemişim. Kerata da ayakkabı çekeceği demekmiş. Ne komik. Gerçi biz dingil gibi bir araba parçasını bile bir hakaret terimi yapabildiğimiz için şaşmamak gerek. Kabzımal da böyle. Mutlu mesut meyve sebze satıyor adam, rahat bırakmamışlar. Erman Toroğlu da kabzımalmış aslında. Daha çok kazma kendisi sanki. Ufuk "bavul" da diyor. Bence bu da literatüre girebilir. Naber lan bavul? Bence çok şirin.

Sabahın köründe Nevra'yla dişçiye gittik. Fedakar arkadaşım benimle gelmeyi kabul etti daha doğrusu. Dişçi dediğin her yerde dişçi. Benim dişçim ultra sosyetik ve otel görünümlü bir yer olmasına rağmen, bakınız bir önceki cümle; dişçi her yerde dişçi. Bana çekiçle saldırıp dişlerimi kırdı. Gerçekten. Sonra tekrar yaptı. Ağzımın her yanı uyuştu. Dilim ağzımın içinde sağa sola sallanırken, Nevra benim konuşmamla çok dalga geçti. O halde yemek yedim, dudaklarımı bir önceki sefer gibi paramparça edip ısırmadım. Ayşegül yanımıza geldi. Ayşegül'le nostaljinin dibine vurduk. Konuşa konuşa birbirimizi üzdük. Ah o eski güzel zamanlar! Ulan Ayşegül 50 yaşında da böyle mi olucaz biz? Karum'a yürüdük. Ayşegül ve Nevra tam 15 dakika sonra yoruldular ve tek bir mağaza gezdikten sonra kahve molası verdik. Nevra'ya yemek yedirmek için elimden gelen her şeyi yapıyorum ama kendisi sarışın bir Elvan Abeylegesse olma yolunda emin adımlarla ilerliyor. Bari manken yapsak şu kızı da bir işe yarasa şu zayıflığı.

İlkokul buluşmamızın tarihi belli oldu. 24 Kasım öğretmenler gününde tüm sınıfça ilkokul öğretmenimizin evine gideceğiz ve oradan sonra da hep beraber biryerlerde oturacağız. Allahtan ilkokul sınıfından akıllı birileri çıktı da zavallı kadıncağızın evine 20 kişi gitmenin iyi bir fikir olmadığını söyledi. Bu durumda onu alıp yemeğe gideriz sanırım. Sınıftaki kızlardan bazıları "Ben zaten öğretmenimizi tüm bayramlarda, önemli günlerde ve öğretmenler gününde ilkokuldan beri aradığım için ben ayarlayayım bunu" gibi bir cümle etti. Bilmem ki grubun geri kalanı bu cümle üzerine, çok tatlı ilkokul öğretmenimizi mezuniyetten sonraki ilk 1-2 yıldan sonra hiç aramamış olmanın vicdan azabıyla çürüyor mudur benim gibi. Gördüğünüz üzere çok vicdanlı, kimi evli, kimi çocuklu -buna hala inanamıyorum- ilkokul arkaaşlarımla buluşma konusu bende şimdiden stres yaratıyor. Hepsinin sorumlusu facebook.

Elimde sevmediğim Starbucks kağıt kahve fincanı ile çektiğim çok harika fotoğraflarımı, Doruk ben onları çekerken "Blog için di mi bunlar?" diyerek benimle dalga geçtiği için buraya koymuyorum. Oysa ki insanlık ne büyük bir zayiat veriyor şu anda. Ben vicdan azabı çekiyorum ya, birileri daha batsın benle birlikte!

Persepolis'in muhtemelen çocuk filmi olduğunu düşünen sinema yetkilileri, bu filmin son matinesini 17:15'e koyunca biz de seyredemiyoruz elbet. Sizden bu korkacağım ey Cinebonusçular! Bulup da seyredeceğim, şüpheniz olmasın!

Herkese bindirme günlerimizden birini daha sona erdirmiş bulunuyoruz.

Ey ruh geldiysen 3 kere vur!