it might have been a while since..

*

Bugün yine bir kuaför seansını kazasız belasız atlattım. Kazasız belasız dediğim de 3 saat. Arkadaşlar önceden nasıl bir basmışlarsa oreali kafama, 3 senedir rengi açılmamasına rağmen, hiçbir koyu renk saçımda barınamıyor. Titrek bir fotoğraf koyuyorum buraya. Acayip koyuya boyattım saçımı, neredeyse siyaha yakın. Kadın psikolojisi çok garip. 15 yaşındayken saçımı kıpkırmızıya boyatmak için çıldırıyordum, 18imde yaptım da bunu. Daha sonra saçımın girmediği renk kalmadı. Son 1 senedir de saçımın orijinal haline dönmeye çalışıyorum ama gerçekten zor, sanırım bu sefer biraz yaklaştım. Senelerde abuk subuk bir sürü renge bürünüp, daha sonra kendi haline dönmeye çalışmak ne saçma bir şey; ama o kadar sık rastlanır bir durum ki.. Neyse efendim bu sefer bu rengin akmayacağını ve benim bir 3-4 ay daha kuaföre gitmek zorunda kalmayacağımı umuyorum..
*

Cumartesi günü kendime söz verdiğim gibi yalnız başıma zaman geçirdim. Şehirde işim vardı. Gittim işimi halletim ondan sonra da 3 saat kadar kendi başıma dolaştım Tunalı'da. Mağazaları gezdim, hiç alışveriş yapmadım.. Sadece iş yerimdeki masama pembeli yeşilli bir matruşka aldım. Kuğulu Park'ta dolaştım. Kalabalığın tadını çıkardım. Hava çok güzeldi, güneşliydi. Bu şehir aslında güzel. Skinny pantolonlarımın altına sadece topuklu ayakkabı ve spor ayakabı giyebiliyorum, kışlık ayakkabı olarak o kısa botlardan hiç hoşlanmıyorum ve sakın sakın sakın pantolonu çizmenin içine sokmaktan bahsetmeyin, daha felaketi yok sanırım.. Bu konuda biraz gözlem yaptım :) Skinny pantolonla neler giymiş insanlar diye ve yine de istediğim gibi bir çözüm bulamadım. Sanırım yuvarlak burunlu kısa botlardan başka çare yok.. Bir de ben pembe lastik çizme istiyorum. Wellies. Herkes karşı. Nevra yine klasik "Bununla benim yanıma gezemezsin" tehditini kullanıyor. Bu kız neden böyle garip filan diyor, hem de anneme. Mini kot etekle çok süper olmaz mı ama?
*

*

Tunalı'da dolaşırken, elele gezen 13-14 yaşındaki çiftlere baktım, o yaştaki halimi düşündüm. Onların o andaki hislerinin ne kadar değerli olduğunu düşündüm. Yanlarındaki sivilceli sevgilileri umarım ki kalplerini çok fena kırmaz diye düşündüm o dupduru kızlar için. Aynısının tersi de geçerli aslında.. Yeni nesil çok güzel değil mi? İtalya'dan sınıf arkadaşım Kaan'la karşılaştık. Daha birçok kişiyle karşılaştım. Ankara'da, hem de cumartesi günü biraz zor karşılaşmamak birileriyle. İnsanlar kimle buluşacaksın diyorlar, yalnız olarak sokakta olmak garip geliyor nedense.. Önce "Hiiiç öylesine geziyorum, hava çok güzel" deyip, anlamsız bakışlarla karşılaşınca "Nevra gelecek birazdan" diyorum. Komik.

*
*

Akşamüstü Nevra geldi. Random'a gittik, bira içtik birkaç tane. Arkamızda çooook kalabalık bir masa vardı, devamlı fotoğraf çekiyorlardı. Eminim ki bir facebook ilkokul arkadaşları re-union günüydü. Haftaya cumartesi aynısını yaşayacağım için hala zerre heyecan duymamakla beraber aynı zamanda sıkıntılanmaktayım. Uyuzluğuma gıcık oluyorum. Facebook account'ımda 150 kişi oldu. 200 olduğunda account'ı kapatma konusunda kendime verdiğim söz hala geçerliliğini koruyor ama o zaman duruma tekrar bakacağız. 200'e ulaşacağını sanmam zaten.

*

*

Bu hafta beni çok yoğun günler bekliyor. Çarşamba akşama kadar çok çalışacağım. 3 güncük aslında. Bir de bugün şunu farkettim ki, benim yaz tatilim filan yok artık. Çok koydu. Neredeyse 3 aydır çalışıyorum bunu hiç düşünmemiştim. Şimdi haziran, temmuz, ağustos hep Ankara'da mı olacağım ben? Yıllardır çalışan insanlar lüfen bana saldırmayın, bu bir ilk benim için. İşe eylülde başladığıma göre acaba yazın tatilim olur mu? Olursa ne kadar olur, 1 hafta? Bühühühhü. Ne sığar ki 1 hafta tatile? Yeni kopkoyu saçlarım ve ben, bu gerçeğe de alışıp, bu hafta deliler gibi çalışıp, çarşamba akşamı güvenli limanlarda nefes almayı bekliyor olacağız..

*

*

Birçok film seyrettim, hakkında yazmak istediğim bir sürü konu var ama bu aralar bu sevgili günlük konulu şeylerden başka şey yazamıyorum. Bir sonraki post da işyerime öğle yemeği için sushi ısmarlama maceramla ilgili olacak galiba. Bu aralar böyleyim, ne yapalım.