la solitudine

Hayatımı böylesine sıkışık yaşarken bazen içimden konuşuyorum: "Heeeeyt! Ben 35ime kadar çalışıp ondan sonra evimin kadını, çocuklarımın şefkatli annesi olacağım. Kendimi kocamın mutluluğuna adayıp, sabahtan akşama kadar ona mis kokulu poğaçalar, mantar flaminyonlar yapacağım, çocuklarıma okul çıkışı geldiklerinde yesinler diye rengarenk, cezbedici kekler pişireceğim, gündüzleri de çalışmayan arkadaşlarımla cafelerde buluşup, sinemalara, yemek kurslarına gidip, hatta yazı seminerlerine katılacağım. Kocamın tatillerine göre yurt dışı tatilleri planlayacağım, bu tatiller sırasında da çocukları da anneme fırlatacağım."

*

*

Ekonomik özgürlüğünü kazanmış, güçlü kadın mı? O da kim? Evet kıyaslama olanağım yok ama biliyorum ki, ben şefkatli bir eş ve anne olarak pek de sıkıcı bir hayat yaşamam. Ailem için de daha az sıkıcı biri olurum. Tamam, güzel, kendi paranı kazanıyorsun, "Kocacım para istiyorum, ayakkabı almam lazım" demiyorsun (ki acaba gerçekten kimse böyle bir cümle kuruyor mu?). Ben tüm feminist duygularımı üzerimden eski bir t-shirt gibi sıyırıp atarak, hafifleyebileceğimi de farkediyorum. Hayır, geyşa olmaktan bahsetmiyorum. Belli bir yaşa kadar çalışıp, ondan sonra kendine daha çok vakit ayırmak pek de kötü bir fikir değil. 60 yaşına kadar çalışmak isteyenler özgür, ben de özgürüm. Bir sürü insan da keyfinden çalışmıyor, onu da biliyorum. Üzerime gelmeyiniz, hayal kuruyorum şurada. Yakın geçmişe kadar "Kadın hep çalışacak, yoksa evdeki adam onu "aşağı" görür, düşünceleri pek önemli olmaz, aileyi ilgilendiren önemli konularda daha az dikkate alınır görüşleriii!" diye çemkirerek yakın kız arkadaşlarıma çektiğim feminizm söylevlerinde savunduğum fikirler, süt dişlerim gibi sallanmaya başladı.

*
*

Hayır tabii ki çalışmamak gibi bir düşüncem yok!

*
*

Ben kendi kendini iyi oyalayabilen biriyim. Yalnızken sıkılmam. Artık haftanın 1 günü rutine dönüşen dişçi ziyaretlerimden birinden sonra (O kadar sık gidiyorum ki, geçen gün patronum yoksa dişçide part-time çalışıyor musun? diye sordu) Nevra ile buluşacaktık. Cafemiz'e içki gelmiş olmasını kutlama günü! İşyerinde işim erken bitti, dişçiyi aradım: ""Ben biraz erken gelsem olur mu?"; "Buyrun Ayşe hanım". Dişçide her zamanki gibi 10 dakika kadar sürdü işimiz. Çıktım; Nevra'nın daha işten çıkmasına biraz var. Aslında sevmediğim bir cafe olan 'Kuki'ye gitmeye karar verdim. Yalnızken oturmak için uygun bir yermiş gibi geldi. Karşısındaki Starbucks mı? Hayır, siz beni hiç tanımamışsınız. Sex and the City'nin bir bölümünde vardı. Adamın biri Samantha'yı ekiyordu. Samantha restoranda saatlerce, yanında oyalanacağı bir şey olmadan bekliyor, sonunda ekildiğine kanaat getirince sinirleri bozuluyor, hem herkesin çift olarak geldiği restoranda böylesine "exposed" olmaktan, hem de adamın onu ekmiş olmasından dolayı ağlamaya başlıyordu.. Biliyorsunuz, Samantha Jones'un başına böyle şeyler pek sık gelmez. Carrie bu konudaki hassasiyetimizi anlatıyordu. Kuki'ye adım atarken aklımdan bu geçti. Yanımdaki 3 ayrı not defterini de ağırlık yapmasın diye arabada bırakmıştım. Nasıl olsa dişçiden çıkınca hemen Nevra'yla buluşacağım! Cafede tek başına oturan bir tek ben vardım. Kendime bir enfüzyonlu elma çayı söyledim (enfüzyonlu çay içmeden yaşayamıyorum çünkü)Böyle zamanlarda refleks olarak sigara yakıyorum. Biraz etrafa bakındım. Hayır böyle olmayacak. Carrie ben senin kadar güçlü değilim. Aval aval etrafıma bakınarak zaman geçiremiyorum. Garsona "Okuyabileceğim bir dergi var mı?" diye soruyorum. Meşgul olduğum bir şey olmadan bir cafede tek başıma oturmayı beceremiyorum. Elle Kasım sayısı. Binlerce dolarlık çantalar ve ayakkabılar. Ben Louis Vuitton'u kıro buluyorum. Bir kere kim söylediyse yanlış söylemiş. Kahverengi her şeyle uymaz. Akıl var mantık var, hadi bunlar yok, göz var arkadaşlar. Size her söylenene inanmayın! Özellikle de Türk kızlarının kullandığı gibi eşofman, spor ayakkabı, kapşonlu sweatshirt ve kahverengi Louis Vuitton gerçekten felaket bir görüntü. Eğer çok param olursa bir Fendi çanta ve bir çift Christian Louboutin ayakkabı istiyorum, o kadar. Neyse, masaya dönersek, çantamdan fotoğraf makinemi çıkarıyorum. Tek başına bir yerde oturuken fotoğraf çekmek garip nedense (medeni cesaret eksikliği diye mi tabir etmek gerek?).. Fotoğraflarıma bakıyormuş gibi yaparak, fotoğraf çekmeye başladım. Sonra kendime kızıp, rahat rahat çekmeye başladım.

*
*

Tek başına oturmak zevkli, ben bunu özlediğimi farkettim. Eskiden sık yaptığım bir şeydi, sanki hayatımdan tamamen çıkmış. Buluşmalara 45 dakika erken gitmeyi becerip, daha fazla "toplum içinde bir başıma" kalmaya karar verdim. Elbette ki bir kitap ya da dergi ile.. Aksi henüz mümkün değil.