Çırptım çırptım karıştırdım

Bu sabah 25 harflik ismi yeterince zor değilmiş gibi ismi oluşturan kelimlerin de birleşik yazıldığı, çok ortaklı, "Adımızı düzgün söyleyebileni işe alıyoruz" gibi bir ön şart koysalar eleme işlerinin büyük kısmının kendiliğinden hallolacağı bir şirkete görüşmeye gittim. Bu ilk mülakattı. Allah bilir daha kaç adım olacak.

- Biz bilmemne şirketiz. Şunları bunları yapıyoruz. Cvniz zaten önümde ama bir de siz anlatın.

- Ben Ayşe ODTÜ bıdı bıdı. Mühendis bıdı bıdı, MBA bıdı bıdı.

- İlginç. Neden MBA, neden İtalya? (lütfen lütfen biraz yaratıcılık!)

- Bıdı bıdı.

- Biz çok çalışırız, yoğun tempo cart curt.

- Ooo amca sen ne diyosun, ben aslanım kaplanım, çok çalışkanım, bir an önce plaza sendromuna girmeyi dört gözle bekliyorum. ..

Madem ki siz bu kadar süper şahane şirketlersiniz, bilmem kaç milyar dolar cironuz var, neden tek bir adımda anlayamıyorsunuz kimin iş için doğru olduğunu? Tutun en kral HRcıyı, söylesin size. Bu 85 adımlı mülakat işi modasını kim çıkardı? Gerçekten verimli mi, yoksa bu sadece psikolojik bir test mi? Eğer öyleyse bize yazık değil mi? Bu adamlar bu kadar adımda alıyorlar insanları, sonradan hiç onları yanıltan "Lan biz nasıl aldık bu dangalağı" dedirten bir durum olmuyor mu? ..

Ne Clark Kent'im, ne süpermenim. Şimdiden bıktım sıkıldım bu iş bulma işinden. Haydi bakalım.

Cumartesi günü Cumhuriyet yürüyüşünden sonra mutlu ve yorgun bir halde en yakın nereye atabiliriz kendimizi diye düşünüp Bahçeli'ye geldik. Şehir dışından gelen çooooook fazla insan olduğu ve havanın da "Evet evet harika bir şey yapıyorsunuz!" diyerek 18 derecelik güneşini bize sunması sayesinde Ankara'nın Bahçelievler semti tarihinin en kalabalık ve turist dolu gününü geçirdi. Ayaküstü birşeyler atıştırdıktan sonra üniversite nostaljisi yaparak bir oyun cafeye gittik. İpucu diye bir oyun varmış. Bana öğrettiler, ben de onları çok sistematik çalışmalar sonucu ilk oyunda yendim :)

İşte sistematik çalışmalarım. Cv'ye ek olarak koysam mı diye düşünüyorum! :) Baran'ın gündüz vakti sıcacık havada ballı süt içtiğini ise kimseye söylemeyeceğim.

Fazla gel-gitleri olan biri değilim. Genelde stabil bir ruh halim vardır. Bu aralar bazen geliyorlar. Keyfim kaçtığında kafamı dağıtmak için aralıklı olarak değiştirdiğim kozlarım var benim. Herkesin vardır gerçi. Bu aralar keyifsizlik aspirini olarak şunları yapıyorum :

Dinliyorum:

İlk olarak onların blogunda görmüştüm bu şarkıyı. Ki kendilerini şahsen de tanırım, gayet tatlı insanlar. Duyduğumdan beri dinliyorum. Bilenler diyor ki gece hayatında çalınmış bunun remixleri, bizim alakamız yok geç takip ediyoruz tabi. Bu Fince şarkı keyfim yerinde olmasa da beni kahkahalarla güldürüyor. Aaa bu ne biçim şey, bir de tiplerini göreyim diyenlere. yutüp.

Oynuyorum:

Senelerdir çılgınca sevdiğim pac-man'in yerini almaya aday bir oyun buldum. Cake Mania! Küçük pastanenizde müşterilerilerin farklı pasta isteklerini yerine getirip o ayki hedef kâra ulaşmaya çalışıyorsunuz. Tam benlik. Arayıp da bulamadığım şey :) Çok eğleniyorum efendim, oyunu bitirdim bile, baştan baştan oynuyorum.

Bakıyorum:

Positano, Amalfi

2004 yazı

tekrar orada olmak istiyorum.

Bu aralar hayat böyle geçiyor..

Sadece bir an için benle mülakat yapan kişinin burayı okuduğunu düşündüm. Aman aman.