ışıklı kabağın altında

Ben galiba buraya çok alıştım. Çandarlı'ya yani. İnsanın belki de orta yaş civarındayken düşünmesi alışılageldik "sessiz sakin sahil kasabasında yaşama fikri" bana her zamankinden yakın geliyor. Ve tabii ki de uzak bir yandan.. Buradaki domatesler kendi başlarına yemek gibi yenebiliyor. Mis gibi kokan kıpkırmızı domatesler var ve sudan ucuzlar. Her taraftan taze otlar fışkırıyor ve salatamızı mini mini bahçemizden kopardığımız roka ve nanelerle hazırlıyoruz. Pazarda tuğla büyüklüğünde kalıp beyaz peynirler neredeyse kutu kola fiyatına.

Karşımda deniz var, hiçbir zaman bunaltıcı sıcak yok. Burada yaz-kış yaşayanlar çoğalıyor. Henüz annem ve babam bile senenin 6 ayını burada geçirme fikrini hayata geçirememişken benim bu rüyalara dalmam çok mantıksız biliyorum.

Zaten sen şehir kızısın diyorum kendime. Nasıl gidersin her hafta sinemaya, nasıl çıkarsın yemeklere değişik restoranlarda? Kızlarla buluşup da gülemezsin eskisi gibi. Belki eskisi kadar çok kitaba, dergiye de ulaşamazsın. Cafe açacaksın ya ilerde, gelişmeleri nasıl takip edeceksin? Peki ya New York hayalleri ne olacak? Puff.. Evet şehir kızıyım kabul ediyorum. Aklımın ve kalbimin de bir kısmını burada bırakıyorum o ayrı. Ne tam öyle ne tam böyle. Bunda da sivri köşelerim olmayıversin.

Şimdi burada 20 yıllık arkadaşlarımla tatil yapıyoruz. Hergün program aynı. Kahvaltı, kahvaltı sonrası anneyle türk kahvesi, balkonda gazete, sonra deniz. Biraz denizde oyalanıp kitap okuduktan sonra o günkü keyfimize göre americano, king veya tavla maratonu. Eve gel, duş al, akşam yemeği. Gazinoda tekrar arkadaşlarla buluşma. Çandarlı'ya inme, orada Sarah's ta oturup 2-3'e kadar sohbet etme. Eve gel, Maxi'yi sustur, kapıyı kitle, kitap oku. Uyu. Hayat güzel. Rutin ama ben yerim böyle rutinliği. Bundan güzel şey mi olur? Gazinocunun oğlu Osman bana Salem Light bile getiriyor. Ekmek elden su gölden. Her gün kağıt oynarken yanında pide yiyorum. Geleli 4-5 gün oldu ben nerdeyse 2 kilo almışım. Mutlu ve şişman bir balonum ben. Bu eve hiç yakışmayan dijital tartıyla uzaktan bakışıyoruz. Öğlenleri pide yemeyi bırakınca tartıya tekrar çıkmayı kabul edeceğim.

Bir gün Ankara'ya geri döneceksin, susuzluktan kırılacaksın ana temalı bir comment almak istemiyorum. Çünkü buradayım ben. Daha buradayım.

Bu sabah Başak'la evde ortası delik lokma hayalleri kurarken, komşulardan biri aşağıda deniz kıyısında birinin lokma döktürdüğünü söyledi. Burası cennet değilse neresi söyleyebilir misiniz? Bütün site gidip kaselerce tatlı ve tuzlu lokma (tuzlu lokma mı? pişi gibi işte) doldurduk. Kocaman kazanda pişiriyorlardı. Öylesine yaptırmış biri. Tüm siteye dağıtıyordu. Herkez gitmiş tencerelerine kaselerine dolduruyordu. Film karesi gibiydi. Eve gelip her biri birer ufak çörek büyüklüğündeki lokmaların tuzlu olanından 3, tatlı olanından 2 tane yedim. Hala midem bulanıyor. Ama çok güzeldi. Ayarım yok benim, sorun bu.

Assos'u bilir misiniz? Biliyorsanız bana da anlatabilir misiniz? 4 gün için Assos'a kaçmak gibi bir plan var. Assos'da ne yapılır, ne edilir, civarında nereye gidilir, hangi restoran iyidir, nerede yüzülür, 4 gün Assos'a çok mudur falan filan. Her türlü bilgiye açığım.

Sizi bu sabah kendi çektiğim "küçük kaplumbağanın azmi" konulu videoyla başbaşa bırakıyorum. Belki siz de benim kadar eğlenirsiniz!