bir doz cunda

Benim Cunda aşkım yıllara yayılmış, yazdan yaza kavuşmalarla pekişen bir aşk. Çandarlı'nın yerlileri olarak ilk defa misafirliğe gelmiş arkadaşlarımızı bu cennete götürmeden olmazdı. Planlar, rezervasyonlar yapıldı, minibüs ayarlandı; böylece iki arabaya bölünmekten kurtulmuş olduk. Okul servisindeki mutlu zamanlara nostalji ve 45 dakika sonra hop Cunda. Cunda'ya gideceklere tatil rehberi olacak kadar yazı olabilir blogun eski sayfalarında. Tavsiye arayanlara linkler şöyle: (6 sene önce yazdığım yazı çıktı karşıma, aaah ah)
Bu sefer çok detaylı yazmıyorum, önceden bol bol anlatmışım.
bir
iki
üç
dört
beş
altı

Minibüsümüz pek havalı yalnız.

Cunda'yı ilk defa Nisan'da gördüm. Yine rengarenkti. Yeni makinamla ilk güzel fotoğraflarımı burda çektim. Güzel yerin magneti bile güzel oluyor :P

Lokmayı görünce herkes atladı, ben fotoğraf makinasını yerinden çıkarana kadar yarısı bitmişti. Tatil boyunca bir miktar yiyip içtiğimiz doğrudur. Şunu da tecrübeyle sabitledik: Oksijeni böyle bol yerlerde çok içsen de sabah turp gibi kalkıyorsun. Böyle çok faydalı bilgilerle donanmış bir haldeyim. Dingin bir bilgelik hali!

Cunda'da yazın geldiğini anladım. Tahmin ettiğim kadar çılgın bir kalabalık da yoktu. Sokaklarda gezdik, denizi seyrettik. Masalar bile bir mutlu sanki. Yok artık polyanna. Ben hemen emekli hayatı yaşıyormuşum gibi hissetmeye başladım. Benim bu jet hızıyla kimlik değiştirmelerim hayra alamet mi acaba. Günlerce domates eksek, pazara gitsek filan "Aa ben burada yaşamıyordum yahu!" demeyecek gibiyim.

Cunda'ya gidince mutlaka Karadeniz Pastanesi. Lorlu, fındıklı kurabiyeler. Erdem'in doğum gününü Bay Nihat'ta kutlayacaktık. Üzerine ancak Selçuk'un yazdırmayı akıl edebileceği derecedeki terbiyesizce pasta yazısını (sanırım ne olduğunu anlam veremedikleri için) yazmayı kabul ettiler :)

Pötükareli masada akşamüstü blush'ı. Kaçınılmaz "Biz ne zaman böyle bir yerlere taşınacağız?" tartışmaları. Yaklaşık 10 yıldır tartışıyoruz "şirinler" gibi komün hayatına geçmenin yollarını. Böyle bir hayata geçişin yolu konuşarak bulunabilse şimdiye kesin bulmuştuk. O kadar konuşmaya hala bulamıyoruz ya, herhalde gerçekten öyle bir şey mümkün değil. Ama 20 yıl sonra olacak, biliyorum. Şimdi yapamıyoruz, bari yaşlanınca şehirde olmayalım.

Çok fotoğraf var, ne yapsak?